Frans was ooit een chirurg. Een goed arts in Suriname. Hij had een goed betaalde baan in Suriname en wilde meer met zijn kennis doen. Na dat hij enkele projecten in Nederland had mogen doen, vertrok hij met zijn vrouw en twee kinderen naar Nederland. Zijn twee kinderen Boy en Hendrik waren nog maar kleuters en zouden een goed leven in Nederland krijgen. Frans kende Nederland al, omdat hij zijn studie geneeskunde in Nederland had gevolgd. Hij was met zeer goede resultaten en een diploma op zak, terug naar Suriname vertrokken om daar zijn steentje bij te dragen aan het verbeteren van de maatschappij. Het duurde niet lang en toen kwam Frans in Suriname niet meer aan zijn trekken. Het werk was niet uitdagend en door zijn ongezouten mening, en de corruptie in Suriname wist hij wel zeker dat hij in Suriname nooit en te nimmer hogerop zou komen. Hij begon via familie in Nederland te solliciteren op banen in verschillende ziekenhuizen. Na de al eerder besproken vrijwillige projecten die Frans in Nederland heeft mogen doen, kwam Frans in Nederland bij UMC uit. In het UMC zou Frans dan eindelijk zijn droom waar kunnen maken. Hij mocht leiding geven aan een groep mensen die onderzoeken naar kanker deden, en hij kon daarnaast zichzelf nog specialiseren. Frans kocht een mooi huis in Nederland en startte een mooi leven.
Niet lang heeft Frans van dit alles mogen genieten. Na twee jaar werd het leven van Frans flink over hoop gehaald. De avond begon mooi. Het was een doordeweekse woensdag en de kinderen lagen na een middagje dierentuin met mama vredig te slapen. Frans dronk nog wat met zijn vrouw en stond, rond middernacht, net op het punt om ook samen met zijn vrouw het bed op te zoeken. Terwijl Frans de lichten aan het doven was, hoorde hij wat gestommel bij de achterdeur. Frans dacht dat het niks voor stelde en ging rustig verder met de rituelen die hij al twee jaar lang uitvoerde voor hij slapen ging. Het kaarsje wat brandde naast de foto van zijn overleden moeder werd uitgeblazen, de lichten werden uitgedaan en de laatste glazen werden op het aanrecht gezet. Die zou zijn vrouw morgen na het ontbijt wel weer afwassen. Frans had net één voet op de trap gezet toen hij weer vreemde geluiden van uit de tuin hoorde. Op het moment dat hij zich wilde omdraaien om te kijken wat er toch allemaal gebeurde in zijn tuin, werd de deur met een harde klap open getrapt, en er stormde drie mannen naar binnen. Drie mannen gekleed in het zwart met bivakmutsen op stormde het huis binnen en duwde Frans en zijn vrouw met grof geweld tegen de grond aan. Het was duidelijk dat de mannen opzoek waren naar geld. Één van de drie mannen vertelde heel rustig aan Frans dat als hij zijn kluis zou aanwijzen er niets zou gebeuren. Ze hadden een tip gekregen. Een tip dat er driehonderdduizend gulden aan contant geld in het huis aanwezig moest zijn. Frans vertelde de man dat er echt geen geld in huis lag. Ondertussen begonnen de kinderen boven te huilen, geschrokken door het lawaai wat ze van beneden hoorde. De man die sprak, duidelijk de leider van de drie, gaf het bevel de kinderen naar beneden te halen. Frans begon zachtjes te bidden dat zijn kinderen niks zou overkomen, en hoorde zijn vrouw ook huilen. Nadat de kinderen beneden waren, vroeg de leider wederom naar de kluis. Frans, die echt geen kluis in huis had zei wederom dat er geen kluis in huis was. Het was duidelijk dat de mannen hun geduld begonnen te verliezen. Met de achterkant van het pistool gaf één van de drie mannen een harde klap op de mond van Frans. Frans proefde het bloed en schreeuwde huilend dat er geen kluis in huis was en dat de tipgever zich vergist moest hebben. Lachend zei de leider:”Onze tipgever maakt geen fouten! En zeker geen fout van drie ton.” De man die tot nu het woord had gehad gaf aan één van zijn maten het bevel een rondje te maken. Alle schilderijen werden van de muur getrokken. De televisie werd op de grond gegooid. Kasten werden over hoop gehaald en na een paar minuten, die voor Frans wel uren leken, kwam de man terug. “We zitten verkeerd!”: Riep hij wat opgefokt. Dit is niet het huis wat we moeten hebben. De man die tot nu toe het minst had gedaan raakte zichtbaar geïrriteerd en begon zijn wapen te laden. Tijdens het laden van het wapen vroeg hij aan de man die het huis had doorzocht:”Dus dit is niet het huis van …. …..?” De man die het huis doorzocht had schudde langzaam zijn hoofd en stamelde:”Nee, deze man heet Frans. We zitten helemaal verkeerd.” Op dat moment vuurde de man twee kogels door het hoofd van de vrouw van Frans. De andere twee mannen begonnen de wapens ook te laden en schoten allebei een kogel door het hoofd van de zonen van Frans. Boy en Hendrik vielen op de grond en Frans kon niks doen. Zijn adem stokte en zijn hart stond even stil. Alsof het een droom was stortte Frans zich huilend over zijn vrouw en kinderen heen. Hij hoorde de knal van een wapen wat werd afgevuurd en voelde op hetzelfde moment een helse pijn in zijn rechterschouder. Zonder dat hij door had dat de kogel zijn schouder doorboord had, probeerde hij uit alle macht zijn vrouw en kinderen bij te krijgen. Hij draaide zich om naar de mannen en op het moment dat hij wilde vragen waarom, vuurde de leider nog een kogel af. Deze kogel raakte de borst van Frans en Frans viel ook achterover. Wat er daarna is gebeurd, kan Frans ons uiteraard niet na vertellen. Frans weet dat hij vijf dagen later wakker werd in het ziekenhuis. Het eerste wat hij vroeg was: “Waar zijn mijn vrouw en kinderen?” Het was helaas geen droom voor Frans. Zijn vrouw en kinderen waren overleden. Er werd Frans uitgelegd wat er allemaal was gebeurd en als een film speelde hij het weer af voor zijn ogen. Niet veel later kwamen er twee agenten op bezoek om vragen te stellen over de avond. Frans kon hen niet verder helpen. Hij vertelde zijn verhaal. Dit was helaas niet genoeg om een concreet beeld te schetsen van de daders. Drie mannen in het zwart gekleed, met bivakmutsen is iets waar de agenten niet heel veel mee konden doen. Frans mocht na nog een week het ziekenhuis verlaten. Zijn huis durfde hij niet meer in. Frans huurde een kamertje en kocht was kleine spulletjes voor in zijn huis. Er was geen nacht dat Frans nog normaal kon slapen en het enige wat hij nog deed was drinken en blowen. Frans bezocht de meest vreemde en obscure cafés zoek naar de mannen die hem dit hadden aangedaan. Te vergeefs, hij kwam er niet achter. Het drank en drugs gebruik van Frans begon steeds extremere maten aan te namen. Van de hasj ging hij over op heroïne en van de flessen whiskey maakte hij een overstap op de goedkope blikken bier van de Aldi. Frans begon er steeds slechter uit te zien. Met de dag takelde Frans meer af. Elke dag startte hij een nieuwe zoektocht naar de mannen en elke dag kwam hij bedwelmd en teleurgesteld terug. Er was geen nacht dat Frans normaal sliep. Telkens uit angst dat de mannen weer terug zouden komen. Uit angst dat als hij zou gaan slapen hij nooit meer wakker zou worden. Dan zou hij de mannen nooit vinden. Het enige wat Frans wilde was wraak. Wraak voor wat ze hem en zijn familie hadden aangedaan. Frans nam het zichzelf kwalijk dat hij zijn gezin mee had genomen naar Nederland. Frans nam het zichzelf kwalijk dat hij niet eerder had gevraagd naar wie ze zochten. Frans nam het zichzelf kwalijk dat hij zich niet had verdedigd toen de mannen het huis binnen stormde. En Frans nam het zichzelf kwalijk dat hij niet als enige was dood geschoten. Frans nam zichzelf eigenlijk alles kwalijk.
Na zeven jaar heroïne gebruik en zwervend van park naar park opzoek naar de mannen die zijn leven zo bruut hadden verstoord, werd Frans meer dood dan levend gevonden in een park. Frans, ondertussen een gek geworden junk, werd meegenomen naar het ziekenhuis en werd daar opgelapt. Ter nauwer nood was hij voor de tweede maal aan de dood ontsnapt. In het ziekenhuis kwam hij tot het besef dat dit niet het leven is wat hij moest leven en liet zichzelf opnemen in een kliniek. Een kliniek om af te kunnen blijven van de drank. Een kliniek om af te kunnen blijven van de drugs. En voor Frans vooral om weer tot zichzelf te komen. Om weer de Frans te worden, die hij ooit was. Al zal dat hem nooit meer lukken. Ondertussen gaat het beter met Frans. Hij heeft weinig tot geen terugvallen en komt vaker buiten de muren van de kliniek. Het slapen zal hem nooit meer lukken en de angst voor de dood blijft zijn leven heersen. Bij elke knal die Frans hoort duikt hij weg. Oud en nieuw slaapt Frans voor het helse kabel los barst en zorgt hij dat hij oordopjes in heeft. Het leven van Frans zou nooit meer worden wat het geweest was. De daders zijn nooit gepakt en ook nooit door Frans gevonden. Ondanks dat het leven voor Frans, zoals hij zelf zegt, geen kloot meer voorstelt probeert hij er het mooiste van te maken. Wekelijks heb ik onder het schaken met Frans een goed gesprek. Arts zou hij nooit meer worden. Vader wil hij niet meer worden. En trouwen is voor Frans een scheldwoord geworden. Ik denk dat ik voor niemand in mijn leven ooit meer respect zou krijgen dan voor Frans. Frans heeft mij laten voelen dat het leven het waard is om voor te vechten.
