Bij het lezen van deze titel zouden jullie wel denken dat het echt aandacht te kort is. Deze keer valt het allemaal me. Ik vond dat Wordpress er toch wel wat gelikter uitzag. Vandaar dat ik per vandaag al mijn blogs op http://abdelrachid.wordpress.com/ heb gezet.
Het is dus alleen een afscheid van Blogspot. En dan gaan we nu een kijken hoe we het op Wordpress doen.
Dank jullie wel voor het lezen!!
dinsdag 31 mei 2011
zondag 15 mei 2011
Fuck Moederdag
Het was de tweede dag van de vijfde maand en tweeduizendenzes jaar na de geboorte van Jezus Christus. Althans dat is wat de Christenen ons willen doen geloven. Voor mij was het gewoon 2 mei 2006. Ik had gewerkt. Ik werkte elke dag. Als ik werkte hoefde ik niet na te denken. Ik moest wel nadenken. Ik hoefde alleen niet te denken over mijn zieke moeder. Ik kon het even verdringen. Tijdens de pauzes duwde ik wel met tranen in mijn ogen een McDonald’s burger door mijn strot, of andere etenswaren. Als het druk was in de winkel hoefde ik niet te denken. Niet denken is heerlijk. Ik ging altijd met de bus naar mijn werk. ’s Avonds moest ik een sprintje trekken om mijn bus te halen. Ik zat dan hijgend in de bus. Heerlijk. Sporten, werken en groen denken. Alles in één keer. Op de terugweg van het centrum van mijn toenmalige woonplaats naar huis kreeg ik al een vreemd gevoel. Ik kreeg kippenvel. Een vreemd gevoel in mijn maag. Een soort van vlinders, maar dan zonder het fijne verliefde gevoel erbij. Het kan trouwens dat ik mij dit naderhand allemaal heb ingebeeld. Ik weet het niet meer. Ik herinner mij nog weinig van de die dagen. Te weinig.
Na een lange slopende werkdag kwam ik thuis. Normaal gesproken klonk er veel lawaai uit de woonkamer bij het openen van de voordeur. Er zou toch niks gebeurd zijn? Vast niet. Dan hadden ze mij wel gebeld. Om het ijs te breken, en de akelige stilte, kwam ik zingend binnen. Ik zag iemand naar mij gebaren. Het was niet een gebaar van wees stil, maar meer van houd je bek. Snel hield ik mijn mond. Bij het betreden van de woonkamer zag ik twee doktoren met mijn moeder en tante in gesprek. Was niet heel handig van mij dat ik door het gesprek heen zong. Het was sowieso niet heel handig om nu zingend binnen te komen. Ik liep snel door de tuin in. In de tuin zat de rest van de familie. Ik stotterde zachtjes: “Sorry!” Ze begonnen te lachen. “We hadden niets anders van jou verwacht. Wel een slechte timing hoor”, lachte mijn oom mij toe. Het duurde niet lang en de twee artsen verlieten het huis weer. Ik bood de artsen ook even mijn excuses aan. Ze vergaven het mij. Dat zeiden ze tenminste. Eindelijk kon ik eten. Ik wilde niet weten wat de artsen hadden verteld. Ik wilde niet weten wat er nu ging gebeuren. Ik ging mij concentreren op mijn eten, dan douchen en dan gauw mijn bed in duiken. Daar kon ik huilen. Daar waren geen mensen die naar mij keken. Daar kon ik mijn verdriet kwijt. Tijdens het denken aan mijn uren liggen draaien en huilen in bed hoorde ik de deur open en dicht gaan.
Mijn vader kwam binnen. Mijn vader kwam altijd op een andere tijd binnen. Mijn vader is nooit een man van tijd geweest. Lange tijd was ik bang voor mijn vader. Ik kan mij nog incidenten herinneren dat ik mijn schooltas had uitgepakt en op mijn licht blauwe mountainbike naar Antwerpen wilde fietsen. Ik had ruzie met mijn vader. Ik had in mijn eerste toetsweek op de middelbare school een 6.5 gehaald. Dat was te laag. Verdrietig had ik mijn tas ingepakt en stapte ik op mijn fiets. Mijn moeder belde mij met de mededeling dat ik gestoord was en dat ik als een gek terug moest komen. Ik was net de hoek om. Ik stond eigenlijk te wachten op de hoek van de straat. Ik wist dat mijn moeder zou bellen. Na een kort gesprek tussen mijn vader en mijn tante escaleerde het. Mijn vader, overmand door verdriet, schold op mijn tante. Mijn tante vond dit onterecht. Ik weet dat ik ook ergens een rol speelde. De rol die ik vervulde kan ik niet helemaal meer plaatsen. Mijn vader bleef schelden en tieren en ergens onder het schreeuwen sneuvelde een glas. Of twee glazen. Of drie. Ik weet het niet meer. Er braken in ieder geval glazen. Dat weet ik nog wel. Ik probeerde mijn vader rustig te maken. Het duurde niet lang. Hooguit een minuut of vijf en ik had mijn vader weer redelijk rustig. Ik hoorde iemand roepen: “We hebben de politie al gebeld” en schrok. Dat kan toch niet? Straks pakken ze mijn vader nog op. Ik liep naar buiten en zag drie politieauto’s de straat inrijden. Snel rende ik weer terug. Ik schopte een container om en sloeg (per ongeluk) de ruit uit de voordeur. Ik rende door naar de tuin en liet mijzelf op een tuinstoel vallen. Wat was er allemaal gebeurd? Wat was dit voor film? Kan iemand mij alsjeblieft wakker maken uit deze droom? Ik zag bloed over mijn arm stromen. Mijn tante kwam op haar knieën naast mij zitten. Ze keek even naar mijn rechterbovenarm en concludeerde dat we naar het ziekenhuis moesten. Ondertussen was het huis volgestroomd met vriendelijke politieagenten. Die mijn vader verzochten om af te koelen en mij ook het advies gaven naar het ziekenhuis te gaan. Dat was opgelost. De agenten hoefde mijn vader niet op te pakken. Iedereen kon gewoon in zijn eigen, of op dat moment toegeëigende bed, de nacht doorbrengen.
Met hechtingen in mijn arm en een kloppende wond belde ik mijn manager op. Ik wilde hem vertellen dat ik niet kon komen werken op donderdag. Hoe vervelend ik het ook vond. De artsen hadden verteld dat mijn moeder het einde van de week niet meer zou halen. Zo slecht ging het ondertussen met haar. Daarbij had ik ook wel een beetje pijn aan mijn arm. Dat was dan wel mijn eigen schuld. Niemand had gezegd dat ik met mijn arm door die ruit moest gaan. Pijn deed het wel. Mijn manager begreep de mededeling niet helemaal. Hij vond dat ik gewoon moest komen. Na een korte nacht, stond ik de dag erna gewoon weer voor de deur van de winkel. Ik moest openen. Na een uurtje belde toevallig een vriend van mij, werkzaam in hetzelfde bedrijf, mij op. Hij vroeg wat ik aan het doen was en waarom ik niet thuis was. Ik legde hem in het kort het verhaal uit en het enige wat hij zei is: “Ik ben er met een kwartiertje”. Na tien minuten fietste hij de zaak binnen. “En nu opgerot. Ik bel je vanavond” was het enige wat hij tegen mij zei. Snel pakte ik mijn spullen uit de kantine en ik rende naar de bus toe. Ik durfde alleen niet goed. Bij de bushalte aangekomen liep ik weer terug het centrum in. Ik liep naar een cd-winkeltje. Ik pakte twee cd’s van LL Cool J en liep weer terug naar de bushalte. Toen ik binnen kwam zei mijn tante: “Je bent net op tijd. We wilden je bellen. Het gaat niet goed.” Ik zag mijn moeder liggen. Mijn moeder ooit een krachtige vrouw. Nu lag ze daar. Fragiel, kaal en met haar ogen dicht in een bed. Met tranen in mijn ogen keek ik weg. Mijn neef stond in de deuropening. Ik voelde zijn handen op mijn schouders. Mijn neef, twee meter lang en twee meter breed, stond langzaam mijn schouders kapot te knijpen. Ik keek omhoog naar hem. De stoere zeeman verloor een traan. Met een brok in mijn keel keek ik terug naar mijn moeder. Ik draaide mij om en liep naar buiten. De tuin in. Ik had behoefte aan een sigaret.
Ik was nog niet eens op de helft toen iemand mij riep. Ik moest snel naar binnen komen. Ik ging bij het voeteneind staan van het bed. Mijn broertje zat bij het hoofdeind en had de hand van mijn moeder vast. Ik hoorde mijn moeder onregelmatig ademhalen. Ze had haar ogen gesloten. Ik hoorde mijn broertje zachtjes tegen haar fluisteren. Er druppelde langzaam wat meer familieleden om ons heen. Wie kan ik mij niet meer herinneren. Mijn oom stond naast mij. Dat is een ding wat zeker is. Ik stond met tranen in mijn ogen, en mijn lip stuk bijtend, te kijken naar mijn arme moeder. Ik hoopte dat iemand mij wakker zou maken. Ik hoopte dat het allemaal een droom was. Tijdens het hopen hoorde ik iemand zeggen: “Ze is weg”. Ik nam aan dat dit betekende dat mijn moeder overleden was. Dat bedoelde ze ook. Ik hoorde mijn tante huilen. Iemand anders bij mij in de buurt hoorde ik huilend “Nee, oh nee” roepen. Op dat moment slaakte mijn moeder een diepe zucht. Ze was nog niet overleden. Iedereen keek naar mijn moeder. Het door de kanker opgevreten lichaam schokte een paar keer. Mijn broertje kuste haar wang en zei zachtjes: “Ga maar mama. Het is goed.” Enkele seconden later hoorde ik weer iemand zeggen: “Ze is overleden”. Ik keek naar mijn oom. Hij keek naar de klok en zei in zichzelf: “Kwart over twaalf”. Drie mei in het jaar tweeduizendenzes om kwart over twaalf overleed mijn moeder dus.
Ik mis haar na vijf jaar nog dagelijks.
Na een lange slopende werkdag kwam ik thuis. Normaal gesproken klonk er veel lawaai uit de woonkamer bij het openen van de voordeur. Er zou toch niks gebeurd zijn? Vast niet. Dan hadden ze mij wel gebeld. Om het ijs te breken, en de akelige stilte, kwam ik zingend binnen. Ik zag iemand naar mij gebaren. Het was niet een gebaar van wees stil, maar meer van houd je bek. Snel hield ik mijn mond. Bij het betreden van de woonkamer zag ik twee doktoren met mijn moeder en tante in gesprek. Was niet heel handig van mij dat ik door het gesprek heen zong. Het was sowieso niet heel handig om nu zingend binnen te komen. Ik liep snel door de tuin in. In de tuin zat de rest van de familie. Ik stotterde zachtjes: “Sorry!” Ze begonnen te lachen. “We hadden niets anders van jou verwacht. Wel een slechte timing hoor”, lachte mijn oom mij toe. Het duurde niet lang en de twee artsen verlieten het huis weer. Ik bood de artsen ook even mijn excuses aan. Ze vergaven het mij. Dat zeiden ze tenminste. Eindelijk kon ik eten. Ik wilde niet weten wat de artsen hadden verteld. Ik wilde niet weten wat er nu ging gebeuren. Ik ging mij concentreren op mijn eten, dan douchen en dan gauw mijn bed in duiken. Daar kon ik huilen. Daar waren geen mensen die naar mij keken. Daar kon ik mijn verdriet kwijt. Tijdens het denken aan mijn uren liggen draaien en huilen in bed hoorde ik de deur open en dicht gaan.
Mijn vader kwam binnen. Mijn vader kwam altijd op een andere tijd binnen. Mijn vader is nooit een man van tijd geweest. Lange tijd was ik bang voor mijn vader. Ik kan mij nog incidenten herinneren dat ik mijn schooltas had uitgepakt en op mijn licht blauwe mountainbike naar Antwerpen wilde fietsen. Ik had ruzie met mijn vader. Ik had in mijn eerste toetsweek op de middelbare school een 6.5 gehaald. Dat was te laag. Verdrietig had ik mijn tas ingepakt en stapte ik op mijn fiets. Mijn moeder belde mij met de mededeling dat ik gestoord was en dat ik als een gek terug moest komen. Ik was net de hoek om. Ik stond eigenlijk te wachten op de hoek van de straat. Ik wist dat mijn moeder zou bellen. Na een kort gesprek tussen mijn vader en mijn tante escaleerde het. Mijn vader, overmand door verdriet, schold op mijn tante. Mijn tante vond dit onterecht. Ik weet dat ik ook ergens een rol speelde. De rol die ik vervulde kan ik niet helemaal meer plaatsen. Mijn vader bleef schelden en tieren en ergens onder het schreeuwen sneuvelde een glas. Of twee glazen. Of drie. Ik weet het niet meer. Er braken in ieder geval glazen. Dat weet ik nog wel. Ik probeerde mijn vader rustig te maken. Het duurde niet lang. Hooguit een minuut of vijf en ik had mijn vader weer redelijk rustig. Ik hoorde iemand roepen: “We hebben de politie al gebeld” en schrok. Dat kan toch niet? Straks pakken ze mijn vader nog op. Ik liep naar buiten en zag drie politieauto’s de straat inrijden. Snel rende ik weer terug. Ik schopte een container om en sloeg (per ongeluk) de ruit uit de voordeur. Ik rende door naar de tuin en liet mijzelf op een tuinstoel vallen. Wat was er allemaal gebeurd? Wat was dit voor film? Kan iemand mij alsjeblieft wakker maken uit deze droom? Ik zag bloed over mijn arm stromen. Mijn tante kwam op haar knieën naast mij zitten. Ze keek even naar mijn rechterbovenarm en concludeerde dat we naar het ziekenhuis moesten. Ondertussen was het huis volgestroomd met vriendelijke politieagenten. Die mijn vader verzochten om af te koelen en mij ook het advies gaven naar het ziekenhuis te gaan. Dat was opgelost. De agenten hoefde mijn vader niet op te pakken. Iedereen kon gewoon in zijn eigen, of op dat moment toegeëigende bed, de nacht doorbrengen.
Met hechtingen in mijn arm en een kloppende wond belde ik mijn manager op. Ik wilde hem vertellen dat ik niet kon komen werken op donderdag. Hoe vervelend ik het ook vond. De artsen hadden verteld dat mijn moeder het einde van de week niet meer zou halen. Zo slecht ging het ondertussen met haar. Daarbij had ik ook wel een beetje pijn aan mijn arm. Dat was dan wel mijn eigen schuld. Niemand had gezegd dat ik met mijn arm door die ruit moest gaan. Pijn deed het wel. Mijn manager begreep de mededeling niet helemaal. Hij vond dat ik gewoon moest komen. Na een korte nacht, stond ik de dag erna gewoon weer voor de deur van de winkel. Ik moest openen. Na een uurtje belde toevallig een vriend van mij, werkzaam in hetzelfde bedrijf, mij op. Hij vroeg wat ik aan het doen was en waarom ik niet thuis was. Ik legde hem in het kort het verhaal uit en het enige wat hij zei is: “Ik ben er met een kwartiertje”. Na tien minuten fietste hij de zaak binnen. “En nu opgerot. Ik bel je vanavond” was het enige wat hij tegen mij zei. Snel pakte ik mijn spullen uit de kantine en ik rende naar de bus toe. Ik durfde alleen niet goed. Bij de bushalte aangekomen liep ik weer terug het centrum in. Ik liep naar een cd-winkeltje. Ik pakte twee cd’s van LL Cool J en liep weer terug naar de bushalte. Toen ik binnen kwam zei mijn tante: “Je bent net op tijd. We wilden je bellen. Het gaat niet goed.” Ik zag mijn moeder liggen. Mijn moeder ooit een krachtige vrouw. Nu lag ze daar. Fragiel, kaal en met haar ogen dicht in een bed. Met tranen in mijn ogen keek ik weg. Mijn neef stond in de deuropening. Ik voelde zijn handen op mijn schouders. Mijn neef, twee meter lang en twee meter breed, stond langzaam mijn schouders kapot te knijpen. Ik keek omhoog naar hem. De stoere zeeman verloor een traan. Met een brok in mijn keel keek ik terug naar mijn moeder. Ik draaide mij om en liep naar buiten. De tuin in. Ik had behoefte aan een sigaret.
Ik was nog niet eens op de helft toen iemand mij riep. Ik moest snel naar binnen komen. Ik ging bij het voeteneind staan van het bed. Mijn broertje zat bij het hoofdeind en had de hand van mijn moeder vast. Ik hoorde mijn moeder onregelmatig ademhalen. Ze had haar ogen gesloten. Ik hoorde mijn broertje zachtjes tegen haar fluisteren. Er druppelde langzaam wat meer familieleden om ons heen. Wie kan ik mij niet meer herinneren. Mijn oom stond naast mij. Dat is een ding wat zeker is. Ik stond met tranen in mijn ogen, en mijn lip stuk bijtend, te kijken naar mijn arme moeder. Ik hoopte dat iemand mij wakker zou maken. Ik hoopte dat het allemaal een droom was. Tijdens het hopen hoorde ik iemand zeggen: “Ze is weg”. Ik nam aan dat dit betekende dat mijn moeder overleden was. Dat bedoelde ze ook. Ik hoorde mijn tante huilen. Iemand anders bij mij in de buurt hoorde ik huilend “Nee, oh nee” roepen. Op dat moment slaakte mijn moeder een diepe zucht. Ze was nog niet overleden. Iedereen keek naar mijn moeder. Het door de kanker opgevreten lichaam schokte een paar keer. Mijn broertje kuste haar wang en zei zachtjes: “Ga maar mama. Het is goed.” Enkele seconden later hoorde ik weer iemand zeggen: “Ze is overleden”. Ik keek naar mijn oom. Hij keek naar de klok en zei in zichzelf: “Kwart over twaalf”. Drie mei in het jaar tweeduizendenzes om kwart over twaalf overleed mijn moeder dus.
Ik mis haar na vijf jaar nog dagelijks.
Stink Turkje
“Niet naar hem spelen hij is homo” riep een klein, dik, vadsig en behaard mannetje. “Wie is homo?” hoorde ik een andere jongen vragen. Het dikke, behaarde vadsige mannetje wees op mij. Ik lachte wat en haalde mijn schouders op. Terwijl ik dat deed vroeg ik het vadsige mannetje dat aan zijn zus te vragen. Zijn ogen schoten vuur. Ik zag een ader op zijn voorhoofd opzwellen. De ader begon te kloppen. “MIJN ZUS!!!” schalde het door de kleedkamer van een aftandse voetbalclub, ergens aan een dijk. “Ik ben een Turk, niemand praat over mijn zus. Wie denk je dat je bent?” Schreeuwde het vadsige mannetje.
“Wil je dat ik daar antwoord op geef?” Het Turkse dikkerdje werd bozer en bozer. Ik genoot van het moment. Ik had altijd al een hekel aan het Turkse dikkerdje. Hij stonk naar knoflook. Al dat haar absorbeerde zweet, en dat was te ruiken. Nog een probleem, niet eens het onbelangrijkste, de smerige Turk loog áltijd, hij loog zelfs wanneer hij floot.
Er werden nog wat leuzen naar mijn hoofd geslingerd, “Ik maak je dood, je bent een klootzak”. Ik keek hem aan en moest weer lachen. Zelfs zijn oren waren behaard. Wat een lelijk gedrocht dit Turkje. “Stel je niet aan, man. Ik val op lekkere wijven. Tot dat clubje behoort je zus echt niet” zei ik tegen het vadsige Turkje. Er brak iets in de Turk. Hij verloor op dat moment al zijn zelf beheersing en stormde op mij af. Ik zag een dik mannetje met veel haar en alleen zijn boxer op mij af stieren. Rustig zette ik een stap naar rechts. De turk gleed uit. De kleedkamervloer was nat van het douchewater. Jammerend van de pijn lag hij daar op zijn rug. Er vielen wat scheldwoorden vanaf de Turkse kant en dat was het. Langzaam stapte ik over de het stinkende haarballetje heen en wenste iedereen een fijne dag. We hadden gewonnen en ik had gescoord. Het enige wat er in mijn hoofd omging was ‘Fuck die turk’.
Enkele dagen later ging ik op mijn fiets boodschapjes doen. Ik had een boodschappenlijstje meegekregen van mijn moeder. Op mijn fiets was ik altijd in gedachten verzonken. Ik dacht aan wat ik wilde worden. Ik dacht aan vrouwen. Ik dacht aan geld. Ik dacht aan school. Ik dacht aan voetbal. Ik dacht niet aan dikke Turken met te veel haar. Alsof het dikke Turkje al een paar dagen daar had geslapen met de gedachten ‘Ooit komt hij hier langs’ sprong hij uit de struiken. Voor mijn fiets bleef hij staan. Vlak voor zijn dikke lichaam kwam mijn fiets tot stilstand. Ik duwde de fiets al zittend een stukje achteruit. Langzaam stapte ik van mijn fiets af en zette hem op mijn standaard. “Kan ik je helpen?”: vroeg ik hem. Achter het Turkse dikkerdje zag ik de supermarkt liggen. Ik hoopte zo erg dat het dikkerdje snel op zou rotten. Ik wilde de boodschappen voor mijn moeder doen. Verder niets. “Nou. Komt er nog wat van?” riep ik “ik heb niet de hele dag de tijd” Ik zag dat het Turkje een beetje onzeker werd. Hij wilde ruzie met mij maken. Alleen merkte hij dat ruzie maken niet echt mijn ding was. Het Turkje keek mij aan en zei:”Je bent een homo!” Ik pakte mijn fiets vast. De fiets haalde ik weer van de standaard af. Ik lachte de Turk toe en zei:”Je valt in herhaling.” Ik duwde mijn fiets langs de het stinkende Turkje en reed richting supermarkt.
Toen ik de winkel uitkwam zag ik het Turkje nog op dezelfde plek staan. Hij had waarschijnlijk in de 15 minuten dat ik binnen was allerlei plannen beraamd. Hij zou mij eerst een rechtse directe geven, gevolgd door een linker uppercut. Ik bond de boodschappen voor mijn moeder onder mijn snelbinders. Haalde mijn fiets van het slot, en reed richting het Turkje. Vanaf links zag ik mijn buurjongen Joel ook aankomen fietsen. Weer sprong het Turkje voor mijn fiets. “En nu maak ik je kapot” klonk het. De woorden echoden wat na. De woorden ketsten van nieuwbouwhuis naar nieuwbouwhuis en stierven langzaam weg. Ondertussen stopte mijn buurjongen Joel ook en vroeg wat er aan de hand was. Kort legde ik hem het verhaal uit. Vies Turkje noemt mij homo. Ik pest vies Turkje terug. Vies Turkje voelt zich beledigd. Vies Turkje wacht mij op. Vies Turkje is gek. Joel begreep het en moest lachen. Vies Turkje was wederom met stomheid geslagen. Hij keek mij met grote ogen aan. “Zullen we richting huis fietsen, Joel?”: vroeg ik. Ik sprong op mijn fiets en trapte met Joel aan mijn zijde mijn fiets en boodschappen naar huis.
De vakantie was voorbij. Het Turkje zat ook bij mij op school. En nog wat neven van het Turkje zaten ook ergens op die school. Ik weet niet eens zeker of het nou neefjes of neven waren. Familieleden waren het wel. Op school aangekomen zag ik de Turken, die geloof ik ook nog een eigen ‘gang’ hadden, druk bezig met het drukken op toetsjes van hun mobiele telefoon. De turken werden gebracht naar school door andere familieleden. Ze mochten niet met de fiets. Fietsen is voor Hollanders. Ik kwam wel op de fiets. Net op het nippertje fietste ik het schoolplein op. Ik had nog 3 minuten voor de bel ging. Al dat vet-VMBO volk hing hinderlijk om en rond het fietsenhok. Ik ramde mijn fiets snel de fietsenrekken in en rende naar de schoolingang. Met mijn boekentas over mijn schouder en nog kauwend op een boterham wurmde ik mij tussen de andere scholieren door. Vanuit het niets stond het vadsige Turkje weer voor me. Stoer zei hij:”Jou moest ik nog hebben, klootzak.” Ik liep om hem heen en riep hem toe “Ik heb nu geen tijd om ruzie te maken. Ik ben te laat. Laten we verder gaan in de eerste pauze.”
En daar was het de eerste pauze. Om voor eens voor altijd van stink Turkje af te zijn had ik besloten mijn excuses aan te bieden voor het beledigen van zijn zus. Zoekend liep ik door de school. Waar was stink Turkje dan? Ik zocht in de kantine. Ik zocht op het schoolplein. Ik zocht bij de fietsenstalling. Nergens was stink Turkje. De hele dag verliep rustig en ik zag X stink Turkje nergens meer. Het vadsige mannetje was in rook opgegaan. Ik vond het jammer. Ik hoopte dat ik hem nog ergens tegen zou komen. Graag zou ik het smerige mannetje nog mijn excuses aangeboden hebben. Ik had daar natuurlijk genoeg kansen voor gekregen. Alleen het jennen van het mannetje was zo leuk. Het mannetje wat altijd mensen in elkaar sloeg. Het mannetje die de stoerste verhalen had. Het mannetje die aan iedereen vertelde dat als iemand zijn zus aan zou raken, hij ze zou doden. Het mannetje dat met moeite vwo aan kon, maar zichzelf wel tot slimste van de school had verkozen. Het mannetje waar iedereen bang voor was, want hij had zo’n grote familie.
Twee weken later kwam het Turkje weer op school. Hij was gestopt met voetballen in ons team. Hij was naar een andere club gegaan. Ons niveau lag te laag volgens hem. Op school sprak hij niet meer met mij. Ik was te dom voor hem. Twee weken had hij nodig. Twee hele weken om met deze kutsmoes te komen. Dan heb je echt een heel slecht leven. Het probleem was gelukkig opgelost. Ik was af van het Turkje en het Turkje was af van mij. Soms kom ik hem nog tegen. Ik spreek hem niet meer. Ik weet wel dat hij liegt over wie hij is en wat hij doet. Ik hoorde hem ook nog wel eens vechtpartijen verzinnen. Hij was overal bij en moet nu superrijk zijn. Het is nog niet aan hem af te zien.
Moge het vadsige Turkje ooit zijn geluk vinden!
“Wil je dat ik daar antwoord op geef?” Het Turkse dikkerdje werd bozer en bozer. Ik genoot van het moment. Ik had altijd al een hekel aan het Turkse dikkerdje. Hij stonk naar knoflook. Al dat haar absorbeerde zweet, en dat was te ruiken. Nog een probleem, niet eens het onbelangrijkste, de smerige Turk loog áltijd, hij loog zelfs wanneer hij floot.
Er werden nog wat leuzen naar mijn hoofd geslingerd, “Ik maak je dood, je bent een klootzak”. Ik keek hem aan en moest weer lachen. Zelfs zijn oren waren behaard. Wat een lelijk gedrocht dit Turkje. “Stel je niet aan, man. Ik val op lekkere wijven. Tot dat clubje behoort je zus echt niet” zei ik tegen het vadsige Turkje. Er brak iets in de Turk. Hij verloor op dat moment al zijn zelf beheersing en stormde op mij af. Ik zag een dik mannetje met veel haar en alleen zijn boxer op mij af stieren. Rustig zette ik een stap naar rechts. De turk gleed uit. De kleedkamervloer was nat van het douchewater. Jammerend van de pijn lag hij daar op zijn rug. Er vielen wat scheldwoorden vanaf de Turkse kant en dat was het. Langzaam stapte ik over de het stinkende haarballetje heen en wenste iedereen een fijne dag. We hadden gewonnen en ik had gescoord. Het enige wat er in mijn hoofd omging was ‘Fuck die turk’.
Enkele dagen later ging ik op mijn fiets boodschapjes doen. Ik had een boodschappenlijstje meegekregen van mijn moeder. Op mijn fiets was ik altijd in gedachten verzonken. Ik dacht aan wat ik wilde worden. Ik dacht aan vrouwen. Ik dacht aan geld. Ik dacht aan school. Ik dacht aan voetbal. Ik dacht niet aan dikke Turken met te veel haar. Alsof het dikke Turkje al een paar dagen daar had geslapen met de gedachten ‘Ooit komt hij hier langs’ sprong hij uit de struiken. Voor mijn fiets bleef hij staan. Vlak voor zijn dikke lichaam kwam mijn fiets tot stilstand. Ik duwde de fiets al zittend een stukje achteruit. Langzaam stapte ik van mijn fiets af en zette hem op mijn standaard. “Kan ik je helpen?”: vroeg ik hem. Achter het Turkse dikkerdje zag ik de supermarkt liggen. Ik hoopte zo erg dat het dikkerdje snel op zou rotten. Ik wilde de boodschappen voor mijn moeder doen. Verder niets. “Nou. Komt er nog wat van?” riep ik “ik heb niet de hele dag de tijd” Ik zag dat het Turkje een beetje onzeker werd. Hij wilde ruzie met mij maken. Alleen merkte hij dat ruzie maken niet echt mijn ding was. Het Turkje keek mij aan en zei:”Je bent een homo!” Ik pakte mijn fiets vast. De fiets haalde ik weer van de standaard af. Ik lachte de Turk toe en zei:”Je valt in herhaling.” Ik duwde mijn fiets langs de het stinkende Turkje en reed richting supermarkt.
Toen ik de winkel uitkwam zag ik het Turkje nog op dezelfde plek staan. Hij had waarschijnlijk in de 15 minuten dat ik binnen was allerlei plannen beraamd. Hij zou mij eerst een rechtse directe geven, gevolgd door een linker uppercut. Ik bond de boodschappen voor mijn moeder onder mijn snelbinders. Haalde mijn fiets van het slot, en reed richting het Turkje. Vanaf links zag ik mijn buurjongen Joel ook aankomen fietsen. Weer sprong het Turkje voor mijn fiets. “En nu maak ik je kapot” klonk het. De woorden echoden wat na. De woorden ketsten van nieuwbouwhuis naar nieuwbouwhuis en stierven langzaam weg. Ondertussen stopte mijn buurjongen Joel ook en vroeg wat er aan de hand was. Kort legde ik hem het verhaal uit. Vies Turkje noemt mij homo. Ik pest vies Turkje terug. Vies Turkje voelt zich beledigd. Vies Turkje wacht mij op. Vies Turkje is gek. Joel begreep het en moest lachen. Vies Turkje was wederom met stomheid geslagen. Hij keek mij met grote ogen aan. “Zullen we richting huis fietsen, Joel?”: vroeg ik. Ik sprong op mijn fiets en trapte met Joel aan mijn zijde mijn fiets en boodschappen naar huis.
De vakantie was voorbij. Het Turkje zat ook bij mij op school. En nog wat neven van het Turkje zaten ook ergens op die school. Ik weet niet eens zeker of het nou neefjes of neven waren. Familieleden waren het wel. Op school aangekomen zag ik de Turken, die geloof ik ook nog een eigen ‘gang’ hadden, druk bezig met het drukken op toetsjes van hun mobiele telefoon. De turken werden gebracht naar school door andere familieleden. Ze mochten niet met de fiets. Fietsen is voor Hollanders. Ik kwam wel op de fiets. Net op het nippertje fietste ik het schoolplein op. Ik had nog 3 minuten voor de bel ging. Al dat vet-VMBO volk hing hinderlijk om en rond het fietsenhok. Ik ramde mijn fiets snel de fietsenrekken in en rende naar de schoolingang. Met mijn boekentas over mijn schouder en nog kauwend op een boterham wurmde ik mij tussen de andere scholieren door. Vanuit het niets stond het vadsige Turkje weer voor me. Stoer zei hij:”Jou moest ik nog hebben, klootzak.” Ik liep om hem heen en riep hem toe “Ik heb nu geen tijd om ruzie te maken. Ik ben te laat. Laten we verder gaan in de eerste pauze.”
En daar was het de eerste pauze. Om voor eens voor altijd van stink Turkje af te zijn had ik besloten mijn excuses aan te bieden voor het beledigen van zijn zus. Zoekend liep ik door de school. Waar was stink Turkje dan? Ik zocht in de kantine. Ik zocht op het schoolplein. Ik zocht bij de fietsenstalling. Nergens was stink Turkje. De hele dag verliep rustig en ik zag X stink Turkje nergens meer. Het vadsige mannetje was in rook opgegaan. Ik vond het jammer. Ik hoopte dat ik hem nog ergens tegen zou komen. Graag zou ik het smerige mannetje nog mijn excuses aangeboden hebben. Ik had daar natuurlijk genoeg kansen voor gekregen. Alleen het jennen van het mannetje was zo leuk. Het mannetje wat altijd mensen in elkaar sloeg. Het mannetje die de stoerste verhalen had. Het mannetje die aan iedereen vertelde dat als iemand zijn zus aan zou raken, hij ze zou doden. Het mannetje dat met moeite vwo aan kon, maar zichzelf wel tot slimste van de school had verkozen. Het mannetje waar iedereen bang voor was, want hij had zo’n grote familie.
Twee weken later kwam het Turkje weer op school. Hij was gestopt met voetballen in ons team. Hij was naar een andere club gegaan. Ons niveau lag te laag volgens hem. Op school sprak hij niet meer met mij. Ik was te dom voor hem. Twee weken had hij nodig. Twee hele weken om met deze kutsmoes te komen. Dan heb je echt een heel slecht leven. Het probleem was gelukkig opgelost. Ik was af van het Turkje en het Turkje was af van mij. Soms kom ik hem nog tegen. Ik spreek hem niet meer. Ik weet wel dat hij liegt over wie hij is en wat hij doet. Ik hoorde hem ook nog wel eens vechtpartijen verzinnen. Hij was overal bij en moet nu superrijk zijn. Het is nog niet aan hem af te zien.
Moge het vadsige Turkje ooit zijn geluk vinden!
Zomersgevoel
Het was drukkend heet in de trein. Bokheet zou mijn oom gezegd hebben. Mijn hele lichaam was klam en nat. Mijn shirt zat vastgeplakt aan mijn rug. Iedereen om mij heen steunde en kreunde. Ik genoot stiekem van de hitte. Ik keek naar buiten door het raampje, de lucht was prachtig. Geen wolkje te zien. Ik glimlachte. De man aan de andere kant van de coupé zou wel denken dat ik gestoord was.
Mijn telefoon trilde. Ik wilde nog niet kijken. Mijn telefoon trilt de hele dag door. Het lijkt soms wel of mijn telefoon een fulltime vibratiefunctie heeft. Het maakt niet uit. Als X stopt met pingen/bellen/smsen neemt Y het zonder probleem over. Met een domme smoes probeer ik er dan weer van af te komen. Ik verzin dat ik ergens ben of fake een gesprek met mijn vader. Nu wilde ik nog niet kijken om een andere reden. Er was een meisje. Een mooi meisje. Ik stelde haar domme vragen. En ik was bang voor de antwoorden op de vragen. Domme vragen is niet helemaal het geval. Ik kwalificeer ze liever als rare vragen.
Naar alle eerlijkheid moet ik bekennen dat ik wanhopige en rare vragen stel aan haar. Een vraag vanuit het niets. Een vraag over ‘ons’ huwelijk. Een vraag over mijn liefde voor haar. Ik weet niet waarom ik het haar vraag. Ik moet het toch vragen? Ik kan het moeilijk voor mij houden. Ik moet toch laten weten dat ik haar leuk vind. Slecht ben ik niet met vrouwen denk ik. Wel dom. Heel dom. Bij mij werkt alles in een stroomversnelling. Ik werk met een soort van ‘Veni, vidi, vici’ alleen dan net even anders. Ik kom, ik zie, ik word hopeloos verliefd voor een paar dagen, en ik verlies. Dat is meestal hoe het bij mij gaat. Dat in een dag of vijf. Deze keer was het wel net even anders. Deze keer moest en zou ik antwoord hebben. Ik bleef zoeken naar antwoorden. Ik wilde haar trouwen en vroeg dat via liveprofile. “Over enkele minuten rijden wij station Utrecht centraal binnen. Denkt u bij het verlaten van deze trein aan uw eigendommen” klonk het krakend door de luidsprekers. Het was best leuk geweest als ze heel zachtjes 3FM door die luidsprekers draaiden, toch? Dat doen ze niet. Ik lach om het woordje eigendom. Ik dacht dat het meisje al mijn eigendom was. Ik wilde dat ze per direct terug liveprofilde. Misschien klinkt een ‘berichtje terug stuurde over liveprofil’e beter. Het is tegenwoordig in om er een werkwoord van te maken. Msnde, pingde en noem maar op. Liveprofilde dus. Ze deed het niet. Ik kreeg maar geen bericht. Ik liep zuchtend de trein uit.
Ondertussen bleef mijn telefoon maar doortrillen en doortrillen. Houdt het dan nooit op. Klote telefoon. Ik moest rennen om mijn aansluiting te halen. Ik moest snel naar Den Haag. Door het rennen ging ik nog erger zweten. Waarom nam ik altijd zo’n zware tas mee? Kluns dat ik ben. Tijdens het rennen trok ik de telefoon weer uit mijn broekzak. Niet laten vallen, dacht ik. Het was niet het enige wat ik dacht. Vol frustratie drukte ik weer op het knopje links boven op het toestel. De unlock-knop. Nog steeds geen bericht. Wat was ze aan het doen? Ze kan op z’n minst toch even iets terug sturen. Ik heb haar ten slotte net ten huwelijk gevraagd. Weliswaar via liveprofile. Een huwelijksaanzoek is toch een huwelijksaanzoek. Lachend stopte ik mijn telefoon terug in mijn broekzak. Lul dat ik ben. Het is toch vanzelfsprekend dat ze niet op een huwelijksaanzoek via één of andere stomme app reageert. Een app die ook nog eens dagelijks meerdere malen last heeft van een vastloper.
Dat trouwen komt wel. Eerst maar eens kijken hoe lang ze het met mij kan uithouden. De vrouw die langer dan twee maandjes van mij kan houden moet nog uitgevonden worden. Ik moet eerlijk bekennen dat vrouwen ook wel lastige wezens zijn. De ene vrouw vindt mij veel te lief, de andere vrouw vindt mij een botte en arrogante hork. Slechte woordkeuze. Ik weet het. Wel letterlijk geciteerd. Hopelijk vindt dit meisje mij echt leuk. En precies goed. Niet te lief of te arrogant. Ik heb al het goede van een man, en dat zal ik haar laten voelen. Het duurt even maar dan zal zelfs zij haar immuniteit voor liefde verliezen en haar hart openen voor mij. Zullen we een weddenschap afsluiten? Over minder dan zes maanden schrijf ik hier een blog over mijn huwelijk, huwelijksreis of mijn nieuwe huis. De huwelijksnacht houd ik voor me.
Mijn telefoon trilde. Ik wilde nog niet kijken. Mijn telefoon trilt de hele dag door. Het lijkt soms wel of mijn telefoon een fulltime vibratiefunctie heeft. Het maakt niet uit. Als X stopt met pingen/bellen/smsen neemt Y het zonder probleem over. Met een domme smoes probeer ik er dan weer van af te komen. Ik verzin dat ik ergens ben of fake een gesprek met mijn vader. Nu wilde ik nog niet kijken om een andere reden. Er was een meisje. Een mooi meisje. Ik stelde haar domme vragen. En ik was bang voor de antwoorden op de vragen. Domme vragen is niet helemaal het geval. Ik kwalificeer ze liever als rare vragen.
Langzaam trok ik mijn telefoon uit mijn broek. Een jeans dragen bij zevenentwintig graden Celsius. Niet slim. Ik doe dat. Ik haat korte broeken. Ik dacht na over mannen in korte broeken. Dikke mannen met dikke witte benen en hier en daar een plukje haar. Dunne mannen met dunne benen. Mannen met heel veel beenhaar. Mannen die hun beenhaar scheren. Dus met gladde benen. Nee, korte broeken dat is niet mijn ding. Ik druk op het unlock-knopje van mijn telefoon. Ik zie het icoontje van Blackberry-messenger en een rood lampje knipperen. Ik haal diep adem. De lucht in treinen werkt altijd verstikkend. Warm of koud dat maakt geen verschil. Treinlucht is slechte lucht. Hier had ik niks aan. Ik moest een DM hebben op Twitter. Of een berichtje via Liveprofile. Liveprofile had zij ‘uitgevonden’. Het was haar ontdekking. Ik stopte de telefoon weer terug in mijn broekzak. Ik checkte of ik alles bij me had. Ik sloeg de bladzijde van mijn boek om. Ik las twee regels. Mijn telefoon ging weer af. Zachtjes tfoe’de ik. Snel keek ik om mijn heen over er geen Marokkanen in de buurt zaten. Ik wurmde mijn telefoon weer uit de broekzak, van de aan mijn been vastgeplakte, jeans. Het was geen liveprofile berichtje. Dat was onmogelijk. Die trilde namelijk niet. Het duurt wel lang. Wat was ze aan het doen? Met wie was ze nu? Ik begon mij te ergeren. Niet aan haar. Aan mezelf. Ik noemde mijzelf zachtjes liefdesjunk.
Naar alle eerlijkheid moet ik bekennen dat ik wanhopige en rare vragen stel aan haar. Een vraag vanuit het niets. Een vraag over ‘ons’ huwelijk. Een vraag over mijn liefde voor haar. Ik weet niet waarom ik het haar vraag. Ik moet het toch vragen? Ik kan het moeilijk voor mij houden. Ik moet toch laten weten dat ik haar leuk vind. Slecht ben ik niet met vrouwen denk ik. Wel dom. Heel dom. Bij mij werkt alles in een stroomversnelling. Ik werk met een soort van ‘Veni, vidi, vici’ alleen dan net even anders. Ik kom, ik zie, ik word hopeloos verliefd voor een paar dagen, en ik verlies. Dat is meestal hoe het bij mij gaat. Dat in een dag of vijf. Deze keer was het wel net even anders. Deze keer moest en zou ik antwoord hebben. Ik bleef zoeken naar antwoorden. Ik wilde haar trouwen en vroeg dat via liveprofile. “Over enkele minuten rijden wij station Utrecht centraal binnen. Denkt u bij het verlaten van deze trein aan uw eigendommen” klonk het krakend door de luidsprekers. Het was best leuk geweest als ze heel zachtjes 3FM door die luidsprekers draaiden, toch? Dat doen ze niet. Ik lach om het woordje eigendom. Ik dacht dat het meisje al mijn eigendom was. Ik wilde dat ze per direct terug liveprofilde. Misschien klinkt een ‘berichtje terug stuurde over liveprofil’e beter. Het is tegenwoordig in om er een werkwoord van te maken. Msnde, pingde en noem maar op. Liveprofilde dus. Ze deed het niet. Ik kreeg maar geen bericht. Ik liep zuchtend de trein uit.
Ondertussen bleef mijn telefoon maar doortrillen en doortrillen. Houdt het dan nooit op. Klote telefoon. Ik moest rennen om mijn aansluiting te halen. Ik moest snel naar Den Haag. Door het rennen ging ik nog erger zweten. Waarom nam ik altijd zo’n zware tas mee? Kluns dat ik ben. Tijdens het rennen trok ik de telefoon weer uit mijn broekzak. Niet laten vallen, dacht ik. Het was niet het enige wat ik dacht. Vol frustratie drukte ik weer op het knopje links boven op het toestel. De unlock-knop. Nog steeds geen bericht. Wat was ze aan het doen? Ze kan op z’n minst toch even iets terug sturen. Ik heb haar ten slotte net ten huwelijk gevraagd. Weliswaar via liveprofile. Een huwelijksaanzoek is toch een huwelijksaanzoek. Lachend stopte ik mijn telefoon terug in mijn broekzak. Lul dat ik ben. Het is toch vanzelfsprekend dat ze niet op een huwelijksaanzoek via één of andere stomme app reageert. Een app die ook nog eens dagelijks meerdere malen last heeft van een vastloper.
Dat trouwen komt wel. Eerst maar eens kijken hoe lang ze het met mij kan uithouden. De vrouw die langer dan twee maandjes van mij kan houden moet nog uitgevonden worden. Ik moet eerlijk bekennen dat vrouwen ook wel lastige wezens zijn. De ene vrouw vindt mij veel te lief, de andere vrouw vindt mij een botte en arrogante hork. Slechte woordkeuze. Ik weet het. Wel letterlijk geciteerd. Hopelijk vindt dit meisje mij echt leuk. En precies goed. Niet te lief of te arrogant. Ik heb al het goede van een man, en dat zal ik haar laten voelen. Het duurt even maar dan zal zelfs zij haar immuniteit voor liefde verliezen en haar hart openen voor mij. Zullen we een weddenschap afsluiten? Over minder dan zes maanden schrijf ik hier een blog over mijn huwelijk, huwelijksreis of mijn nieuwe huis. De huwelijksnacht houd ik voor me.
donderdag 12 mei 2011
De eerste ontmoeting.
Daar zat ik dan, verstopt in de inloopkast van onze slaapkamer terwijl ik de vader van mijn vriend vanuit de woonkamer in het berbers hoorde praten.
Ik hoor je denken, waarom zou je je verstoppen in een inloopkast? Nou, omdat zijn ouders tien jaar geleden nog de droom hadden dat mijn vriend met een Marokkaans meisje in het huwelijksbootje zou stappen. Het liefst een mooi Marokkaans meisje, een lief Marokkaans meisje, een Marokkaans meisje dat het huishouden zou doen een Marokkaans meisje dat mooie kinderen zou baren, Marokkaanse kinderen uiteraard. Maar hij koos voor mij. Een Nederlands meisje dat op haar veertiende het huis uit is gegaan, in verschillende crisiscentra heeft gezeten, zich door niemand de wet voor laat schrijven en precies doet waar ze zin in heeft (al pakt dat niet altijd even goed uit, maar dat even daargelaten). En het huishouden? Het is dat het moet, maar gelukkig is vriendjelief iemand die absoluut niet tegen chaos en rommel kan. En laat dit meisje nu ADD hebben. Het feit dat ik leef op chaos dat wist hij toen nog niet.
Zijn ouders wisten nog niet van mijn bestaan af, zijn broertjes en zusjes (mijn vriend is de oudste van de tien kinderen) daarentegen wel. Die kwamen ook heel lief een paar keer per week de meest heerlijke schotels brengen en waarschuwden ons telefonisch als vader naar “ons” huis kwam. Dit is een paar maanden goed gegaan tot die bewuste avond dat ik verstopt in de inloopkast zat. En als ik inloopkast zeg, dan bedoel ik een ruimte van ongeveer 2 bij 1 meter, allesbehalve ruim. Ik weet nog steeds niet wat er gebeurde maar ik zat op mijn hurken en wilde wat gaan verzitten omdat ik niet wist hoelang ik daar nog zou moeten blijven. Ik verloor mijn evenwicht en kwam met mijn hoofd tegen de deur. Helaas werd deze knal ook gehoord in de woonkamer en voordat ik het wist trok de vader de deur open en zag mij op de grond zitten. Er omheen stonden mijn vriend en twee van zijn zusjes, allemaal met grote ogen naar hun vader te kijken om te zien hoe hij zou reageren. Ook ik -die toch niet heel vaak met haar mond vol tanden staat- was even uit het veld geslagen. Ik dacht nu komt het, nu gooit hij die Nederlandse straatmeid uit huis. Maar niets was minder waar. Hij riep in het gebroken Nederlands tegen mijn vriend: ‘behandel jij zo je gasten’ en zei tegen mij ‘sta op en kom mee’. Hij nam me mee naar het ouderlijk huis waar ik werd verwend met zoete thee en allerlei heerlijkheden. Tot op de dag van vandaag gaat dit verhaal rond en wordt er hartelijk om gelachen.
Dit is een gastblog van Bo Vermeulen
Ik hoor je denken, waarom zou je je verstoppen in een inloopkast? Nou, omdat zijn ouders tien jaar geleden nog de droom hadden dat mijn vriend met een Marokkaans meisje in het huwelijksbootje zou stappen. Het liefst een mooi Marokkaans meisje, een lief Marokkaans meisje, een Marokkaans meisje dat het huishouden zou doen een Marokkaans meisje dat mooie kinderen zou baren, Marokkaanse kinderen uiteraard. Maar hij koos voor mij. Een Nederlands meisje dat op haar veertiende het huis uit is gegaan, in verschillende crisiscentra heeft gezeten, zich door niemand de wet voor laat schrijven en precies doet waar ze zin in heeft (al pakt dat niet altijd even goed uit, maar dat even daargelaten). En het huishouden? Het is dat het moet, maar gelukkig is vriendjelief iemand die absoluut niet tegen chaos en rommel kan. En laat dit meisje nu ADD hebben. Het feit dat ik leef op chaos dat wist hij toen nog niet.
Zijn ouders wisten nog niet van mijn bestaan af, zijn broertjes en zusjes (mijn vriend is de oudste van de tien kinderen) daarentegen wel. Die kwamen ook heel lief een paar keer per week de meest heerlijke schotels brengen en waarschuwden ons telefonisch als vader naar “ons” huis kwam. Dit is een paar maanden goed gegaan tot die bewuste avond dat ik verstopt in de inloopkast zat. En als ik inloopkast zeg, dan bedoel ik een ruimte van ongeveer 2 bij 1 meter, allesbehalve ruim. Ik weet nog steeds niet wat er gebeurde maar ik zat op mijn hurken en wilde wat gaan verzitten omdat ik niet wist hoelang ik daar nog zou moeten blijven. Ik verloor mijn evenwicht en kwam met mijn hoofd tegen de deur. Helaas werd deze knal ook gehoord in de woonkamer en voordat ik het wist trok de vader de deur open en zag mij op de grond zitten. Er omheen stonden mijn vriend en twee van zijn zusjes, allemaal met grote ogen naar hun vader te kijken om te zien hoe hij zou reageren. Ook ik -die toch niet heel vaak met haar mond vol tanden staat- was even uit het veld geslagen. Ik dacht nu komt het, nu gooit hij die Nederlandse straatmeid uit huis. Maar niets was minder waar. Hij riep in het gebroken Nederlands tegen mijn vriend: ‘behandel jij zo je gasten’ en zei tegen mij ‘sta op en kom mee’. Hij nam me mee naar het ouderlijk huis waar ik werd verwend met zoete thee en allerlei heerlijkheden. Tot op de dag van vandaag gaat dit verhaal rond en wordt er hartelijk om gelachen.
Dit is een gastblog van Bo Vermeulen
dinsdag 26 april 2011
Jankjoden & mekkermoslims
Wij willen graag gediscrimineerd worden. En wij zijn verschrikkelijk zielig. “Het is belachelijk! We mogen niet meer ritueel slachten!” Dat werd mij als eerst toegeschreeuwd. Ik vroeg mij even af wat er aan de hand was. Maar haalde al gauw mijn schouders op en ging verder met de dagelijkse beslommeringen. Even later werd het geschreeuw al iets meer genuanceerd. Nuance is heel belangrijk in zulke gewichtige zaken. We mochten nog wel ritueel slachten. We mochten alleen niet meer onverdòòfd ritueel slachten. Klinkt toch al heel anders. De klappen kwamen deze keer niet eens van rechts. De klappen kwamen van links en toen Islamitisch Nederland wilde ontwijken, mepte rechts ook nog een keer. Ver-schrik-ke-lijk. Verschrikkelijk. Gelukkig, WIJ kregen dit keer bijstand van hunnie. Sam en Moos schoten ook even uit hun slof. Ik weet niet zeker of ik ergens de woorden abject en infaam langs heb horen komen. Dit kan ik ook alleen gedacht hebben. Ik was geboeid. Wat gaat er gebeuren? Hoe gaan we dit oplossen? Ik ging eens even opzoeken hoe de spreekwoordelijke vork in de steel zit.
Onverdoofd slachten mag niet meer. Slachten mag nog wel. Men neme dus een koe. Een verdovingspistool. Een ritueel slagertje. En tot slot het boek ‘Ritueel Slachten voor Dummies.’ Moet lukken. Ik vroeg mij serieus af : “Wat is er nou mis met verdoofd slachten? Hoezo mag verdoofd slachten niet?” Ik aan het lezen geslagen in de Koran. Lezen en nog meer lezen. Ik las mij een slag in de rondte. Maar vinden deed ik het niet. Verre van. Ik stuitte op dingen als 5:5: "Alle goede dingen zijn u deze dag geoorloofd. Het voedsel der mensen van het Boek (christenen en joden) is u geoorloofd en uw voedsel is hun toegestaan." Ik wist het echt even niet meer. Moest het mij nou per se zo moeilijk gemaakt worden? Nergens vond ik dan maar ook enige reden waarom verdoofd slachten niet mag. Ik begreep dat er toen nog geen verdoofd slachten bestond. Maar er stonden ook geen zaken vermeld als: ‘Gij zult het dier extra veel pijn doen’ of ‘Gij zult op de meest sadistische manier het dier slachten.’
Uiteindelijk –na nog veel meer lezen- kreeg ik dan een antwoord. Het mag niet omdat ze bang zijn –ja, echt bang zijn- dat het dier tijdens het verdoven al komt te overlijden. Niet omdat het niet mag. Ze hebben dus zelf gewoon een reden verzonnen om weer in het verdomhoekje te kunnen gaan staan. Om weer te kunnen roepen: “Oh wat zijn we zielig en ongewenst in Nederland.” Gewoon expres in het hoekje gaan staan waar de klappen vallen, om daarna samen met Joods Nederland te gaan bitchen dat je geslagen bent. Waarom betrekken de media niet gewoon altijd de islam erbij? Hebben we graag. Elke discussie die tegenwoordig plaatsvindt relateren wij gewoon aan de islam. Is toch veel makkelijker? Dan zijn wij ten minste ALTIJD zielig, zoals we dat graag willen. Dan hoeven daar niet meer over te twijfelen. Zielig gevonden worden is tenslotte toch waar het allemaal om draait. We hebben al zo zwaar met een idioot als Geert Wilders in Nederland en nu keert zelfs de Partij voor de Dieren zich tegen ons.
Mijn eindconclusie is dus eigenlijk gewoon: slacht gerust verdoofd, lieve slachters. Doe het wel voorzichtig en geef het dier niet meteen een overdosis. Dan gaat het dus mis en dan moet je die koe weer verkopen aan Nederlands slachthuis. Maak je verlies en ga je failliet. Ik denk dat wij met het verdoofd slachten gewoon allemaal blij moeten zijn. Dieren minder pijn. Partij van de Dieren blij. Moslims aangepakt. Wilders blij. Moslims hebben nog halalvlees. Moslims blij. Kan het nog beter?
donderdag 14 april 2011
Vallende sterren
Ik heb ooit seks gehad met een vrouw die al twee kinderen had gebaard. Toen ik mijn -niet eens heel kleine- penis voorzichtig in haar vagina duwde, ging dit zonder moeite. Het ging zo moeiteloos, dat ik niet eens door had dat ik al in haar vagina zat. Ik kon letterlijk de zogenaamde ‘helikopter’ doen in haar vagina. Even voor de mensen die niet weten wat de helikopter is: dat is de penis net bij de ballen vast pakken en die dan heel hard rond slingeren, net als de wieken van een helikopter. Ik ging er rustig uit en wederom duwde ik mijn lul haar kut in. Het leek weer of ik de schutsluizen van IJmuiden in voer. Ik had mij natuurlijk door haar kunnen laten pijpen, al was dat niet heel spannend geweest omdat ze dat het half uur daarvoor al had gedaan. Wat was ik blij dat ze na een kleine drie kwartier stoten tegen mij zei: “Wil je anders in mijn kontje komen?” Ik wisselde van condoom en duwde mijn lul toen maar haar kontje in. Ik kon toen gelukkig toch nog klaar komen.
Anale seks of hoe we dat in de volksmond noemen ‘kontneuken’, is bij islamitische wet verboden. Ik vraag mij toch nog dagelijks af: Waarom? Wat is er mis met anale seks? Seks is seks. Ik probeer redenen te bedenken waarom ik mijn vrouw niet in haar sterretje mag nemen. Ik probeer mij aan de regeltjes van het geloof te houden, maar ze moeten het mij dan wel wat duidelijker maken. Ik wil best geloven. Zeker ook, wil ik gewoon doen wat er opgedragen wordt. Ik wil alleen wel weten waarom ik het doe. Ik heb getracht het op te zoeken. Nadat ik per ongeluk op een site kwam over anale jeuk, kwam ik dan uiteindelijk op een site die mij HET antwoord moest geven: www.islamcity.nl. Het antwoord is: ‘De Profeet (salallahu ‘alaihi wa salam) zei: “Diegene die gemeenschap heeft met een menstruerende vrouw, of met een vrouw in haar anus, of wie een toekomstvoorspeller bezoekt, heeft ongeloof gepleegd in wat er is geopenbaard aan Mohammed.” Duidelijk toch? Het mag niet, want dat staat geschreven. Geen discussie mogelijk. Maar waarom mag het niet? Omdat de Profeet het heeft gezegd. Uiteraard, provocateur die ik ben, is dit voor mij niet het bevredigende antwoord. Ik wil weten WAAROM ik niet in de kont mag neuken als ik dat wil. En dat de Profeet dat zo heeft gezegd, dat geloof ik graag. Ik weet ook dat de Profeet met al zijn wijsheid niet zomaar iets zegt. Het moet toch een reden hebben en ik ging verder in mijn zoektocht.
De tweede link die ik op Google vond is wederom van www.islamcity.nl. Wederom kreeg ik hetzelfde stukje voor mijn kiezen. De Profeet heeft gezegd dat het niet mag. Gelukkig vond ik in mijn zoektocht ook een linkje naar de beroemde site www.marokko.nl. Heerlijk. Daar weet ik sowieso dat de informatie die er opstaat, door geile 16-jarige jongentjes en meisjes is gestuurd. Vol verwachting opende ik de link. Smullen. Iemand had een topic geopend. “Waarom is anale seks verboden?” Toevallig dat is precies de vraag die ik mij ook de hele tijd stel. Abu Husayn geeft het eerste antwoord aan de vragensteller. Of -stelster, denk ik persoonlijk. “Anale seks is slecht voor de gezondheid, het is sowieso niet bedoeld dat mensen ‘zo’gemeenschap met elkaar hebben. Zo zal elke dokter anale seks ook afkeuren.” Wat fijn! Ik heb nu een antwoord. Maar iedereen begrijpt natuurlijk dat dit gewoon een kutantwoord is. Op www.marokko.nl reageren gelukkig niet alleen mensen met het IQ van kipnugget. Er zijn ook mensen die wel degelijk ergens verstand van hebben, hetzij zeldzaam. Zo heeft Uitnodiger verstand van anale seks en kom ik uiteindelijk achter het antwoord: ‘Anale seks draagt veel risico's met zich mee. De wand van de anus is erg dun en de dichtheid van bloedvaten is er groot, zodat een binnendringende penis makkelijk een wondje kan veroorzaken. Hierdoor is de kans op het oplopen van soa's (sexueel overdraagbare aandoening) erg groot. Het feit dat HIV en AIDS zich aan het begin van de jaren '80 van de vorige eeuw zich in de Westerse wereld relatief zeer sterk verspreidden in homoseksuele kringen (en niet onder heteroseksuelen), wordt wel toegeschreven dat homoseksuelen relatief veel anale (en onbeschermde) seks hadden (ook met wisselende partners). Ook is de huid van de eikel zeer dun en kwetsbaar, terwijl in een anus massa's ziekteverwekkers zitten. De endeldarm bevat grote hoeveelheden bacteriën die in de vagina tot infecties kunnen leiden wanneer men tijdens een vrijpartij anaal contact laat volgen door vaginaal contact. Verder worden door anale seks de spieren in de anus opgerekt, zodat het moeilijk kan worden om de ontlasting nog op te houden.’
Dit was uiteindelijk het enige wat ik wilde weten. Ik snap niet waarom (zogenaamde) islamitische geleerden niet meteen dit antwoord konden geven. De cyberimams op internet hebben iedereen alleen maar plat gegooid met teksten die zij klakkeloos in het hoofd hebben gestampt. Maar ik zal nu dus niet meer kontneuken. Ik weet dat het niet mag en waarom het niet mag, met dank aan Uitnodiger. En volgens een paar Marokkaanse meiden op www.marokko.nl was anale seks verboden omdat homo’s ook verboden zijn. Alles wat homo’s doen dat mogen wij als goed moslim ook niet doen. Ik ben daarom ook gestopt met douchen, eten, lopen en ademen. Ik heb namelijk gehoord dat homo’s dat ook doen.
Anale seks of hoe we dat in de volksmond noemen ‘kontneuken’, is bij islamitische wet verboden. Ik vraag mij toch nog dagelijks af: Waarom? Wat is er mis met anale seks? Seks is seks. Ik probeer redenen te bedenken waarom ik mijn vrouw niet in haar sterretje mag nemen. Ik probeer mij aan de regeltjes van het geloof te houden, maar ze moeten het mij dan wel wat duidelijker maken. Ik wil best geloven. Zeker ook, wil ik gewoon doen wat er opgedragen wordt. Ik wil alleen wel weten waarom ik het doe. Ik heb getracht het op te zoeken. Nadat ik per ongeluk op een site kwam over anale jeuk, kwam ik dan uiteindelijk op een site die mij HET antwoord moest geven: www.islamcity.nl. Het antwoord is: ‘De Profeet (salallahu ‘alaihi wa salam) zei: “Diegene die gemeenschap heeft met een menstruerende vrouw, of met een vrouw in haar anus, of wie een toekomstvoorspeller bezoekt, heeft ongeloof gepleegd in wat er is geopenbaard aan Mohammed.” Duidelijk toch? Het mag niet, want dat staat geschreven. Geen discussie mogelijk. Maar waarom mag het niet? Omdat de Profeet het heeft gezegd. Uiteraard, provocateur die ik ben, is dit voor mij niet het bevredigende antwoord. Ik wil weten WAAROM ik niet in de kont mag neuken als ik dat wil. En dat de Profeet dat zo heeft gezegd, dat geloof ik graag. Ik weet ook dat de Profeet met al zijn wijsheid niet zomaar iets zegt. Het moet toch een reden hebben en ik ging verder in mijn zoektocht. De tweede link die ik op Google vond is wederom van www.islamcity.nl. Wederom kreeg ik hetzelfde stukje voor mijn kiezen. De Profeet heeft gezegd dat het niet mag. Gelukkig vond ik in mijn zoektocht ook een linkje naar de beroemde site www.marokko.nl. Heerlijk. Daar weet ik sowieso dat de informatie die er opstaat, door geile 16-jarige jongentjes en meisjes is gestuurd. Vol verwachting opende ik de link. Smullen. Iemand had een topic geopend. “Waarom is anale seks verboden?” Toevallig dat is precies de vraag die ik mij ook de hele tijd stel. Abu Husayn geeft het eerste antwoord aan de vragensteller. Of -stelster, denk ik persoonlijk. “Anale seks is slecht voor de gezondheid, het is sowieso niet bedoeld dat mensen ‘zo’gemeenschap met elkaar hebben. Zo zal elke dokter anale seks ook afkeuren.” Wat fijn! Ik heb nu een antwoord. Maar iedereen begrijpt natuurlijk dat dit gewoon een kutantwoord is. Op www.marokko.nl reageren gelukkig niet alleen mensen met het IQ van kipnugget. Er zijn ook mensen die wel degelijk ergens verstand van hebben, hetzij zeldzaam. Zo heeft Uitnodiger verstand van anale seks en kom ik uiteindelijk achter het antwoord: ‘Anale seks draagt veel risico's met zich mee. De wand van de anus is erg dun en de dichtheid van bloedvaten is er groot, zodat een binnendringende penis makkelijk een wondje kan veroorzaken. Hierdoor is de kans op het oplopen van soa's (sexueel overdraagbare aandoening) erg groot. Het feit dat HIV en AIDS zich aan het begin van de jaren '80 van de vorige eeuw zich in de Westerse wereld relatief zeer sterk verspreidden in homoseksuele kringen (en niet onder heteroseksuelen), wordt wel toegeschreven dat homoseksuelen relatief veel anale (en onbeschermde) seks hadden (ook met wisselende partners). Ook is de huid van de eikel zeer dun en kwetsbaar, terwijl in een anus massa's ziekteverwekkers zitten. De endeldarm bevat grote hoeveelheden bacteriën die in de vagina tot infecties kunnen leiden wanneer men tijdens een vrijpartij anaal contact laat volgen door vaginaal contact. Verder worden door anale seks de spieren in de anus opgerekt, zodat het moeilijk kan worden om de ontlasting nog op te houden.’
Dit was uiteindelijk het enige wat ik wilde weten. Ik snap niet waarom (zogenaamde) islamitische geleerden niet meteen dit antwoord konden geven. De cyberimams op internet hebben iedereen alleen maar plat gegooid met teksten die zij klakkeloos in het hoofd hebben gestampt. Maar ik zal nu dus niet meer kontneuken. Ik weet dat het niet mag en waarom het niet mag, met dank aan Uitnodiger. En volgens een paar Marokkaanse meiden op www.marokko.nl was anale seks verboden omdat homo’s ook verboden zijn. Alles wat homo’s doen dat mogen wij als goed moslim ook niet doen. Ik ben daarom ook gestopt met douchen, eten, lopen en ademen. Ik heb namelijk gehoord dat homo’s dat ook doen.
vrijdag 25 maart 2011
Mijn vriend Frans
Een simpel mens dat is wat ik ben. Niet meer en niet minder. Een simpel mens met slechts een simpele wens. Deze wereld tijdig verlaten. Ik heb een tijdje vrijwilligers werk gedaan. Of nou ja, vrijwilligerswerk is een groot woord. Ik heb een hele tijd gesprekken mogen voeren met verslaafde zonder daar betaald voor te krijgen. Ik ging tweemaal in de week naar een kliniek, waar wij alle soorten verslaafden troffen. Tweemaal per week was ik het luisterend oor van een verslaafde -die zijn best deed niet meer verslaafd te zijn- en mij bij kon hij dan zijn ei kwijt. De verhalen varieerde van de befaamde junkpraat tot en met een uitgebreid verslag van een alcoholverslaafde over hoe hij vrouwen eerst zonder condoom in de anus nam, om zich daarna te laten pijpen. Ieder zijn eigen hobby. Uiteraard zaten er ook serieuze verhalen bij en verhalen waar ik om kon lachen. Er was één verhaal wat mij heel erg trof. En dat verhaal is mij altijd gebleven het verhaal van ene Frans. De man ging elke nacht slapen met de angst niet meer wakker te worden. Het tegenovergestelde van mijn angst. Ik ga elke avond slapen, met de angst wakker te worden.
Frans was ooit een chirurg. Een goed arts in Suriname. Hij had een goed betaalde baan in Suriname en wilde meer met zijn kennis doen. Na dat hij enkele projecten in Nederland had mogen doen, vertrok hij met zijn vrouw en twee kinderen naar Nederland. Zijn twee kinderen Boy en Hendrik waren nog maar kleuters en zouden een goed leven in Nederland krijgen. Frans kende Nederland al, omdat hij zijn studie geneeskunde in Nederland had gevolgd. Hij was met zeer goede resultaten en een diploma op zak, terug naar Suriname vertrokken om daar zijn steentje bij te dragen aan het verbeteren van de maatschappij. Het duurde niet lang en toen kwam Frans in Suriname niet meer aan zijn trekken. Het werk was niet uitdagend en door zijn ongezouten mening, en de corruptie in Suriname wist hij wel zeker dat hij in Suriname nooit en te nimmer hogerop zou komen. Hij begon via familie in Nederland te solliciteren op banen in verschillende ziekenhuizen. Na de al eerder besproken vrijwillige projecten die Frans in Nederland heeft mogen doen, kwam Frans in Nederland bij UMC uit. In het UMC zou Frans dan eindelijk zijn droom waar kunnen maken. Hij mocht leiding geven aan een groep mensen die onderzoeken naar kanker deden, en hij kon daarnaast zichzelf nog specialiseren. Frans kocht een mooi huis in Nederland en startte een mooi leven.
Niet lang heeft Frans van dit alles mogen genieten. Na twee jaar werd het leven van Frans flink over hoop gehaald. De avond begon mooi. Het was een doordeweekse woensdag en de kinderen lagen na een middagje dierentuin met mama vredig te slapen. Frans dronk nog wat met zijn vrouw en stond, rond middernacht, net op het punt om ook samen met zijn vrouw het bed op te zoeken. Terwijl Frans de lichten aan het doven was, hoorde hij wat gestommel bij de achterdeur. Frans dacht dat het niks voor stelde en ging rustig verder met de rituelen die hij al twee jaar lang uitvoerde voor hij slapen ging. Het kaarsje wat brandde naast de foto van zijn overleden moeder werd uitgeblazen, de lichten werden uitgedaan en de laatste glazen werden op het aanrecht gezet. Die zou zijn vrouw morgen na het ontbijt wel weer afwassen. Frans had net één voet op de trap gezet toen hij weer vreemde geluiden van uit de tuin hoorde. Op het moment dat hij zich wilde omdraaien om te kijken wat er toch allemaal gebeurde in zijn tuin, werd de deur met een harde klap open getrapt, en er stormde drie mannen naar binnen. Drie mannen gekleed in het zwart met bivakmutsen op stormde het huis binnen en duwde Frans en zijn vrouw met grof geweld tegen de grond aan. Het was duidelijk dat de mannen opzoek waren naar geld. Één van de drie mannen vertelde heel rustig aan Frans dat als hij zijn kluis zou aanwijzen er niets zou gebeuren. Ze hadden een tip gekregen. Een tip dat er driehonderdduizend gulden aan contant geld in het huis aanwezig moest zijn. Frans vertelde de man dat er echt geen geld in huis lag. Ondertussen begonnen de kinderen boven te huilen, geschrokken door het lawaai wat ze van beneden hoorde. De man die sprak, duidelijk de leider van de drie, gaf het bevel de kinderen naar beneden te halen. Frans begon zachtjes te bidden dat zijn kinderen niks zou overkomen, en hoorde zijn vrouw ook huilen. Nadat de kinderen beneden waren, vroeg de leider wederom naar de kluis. Frans, die echt geen kluis in huis had zei wederom dat er geen kluis in huis was. Het was duidelijk dat de mannen hun geduld begonnen te verliezen. Met de achterkant van het pistool gaf één van de drie mannen een harde klap op de mond van Frans. Frans proefde het bloed en schreeuwde huilend dat er geen kluis in huis was en dat de tipgever zich vergist moest hebben. Lachend zei de leider:”Onze tipgever maakt geen fouten! En zeker geen fout van drie ton.” De man die tot nu het woord had gehad gaf aan één van zijn maten het bevel een rondje te maken. Alle schilderijen werden van de muur getrokken. De televisie werd op de grond gegooid. Kasten werden over hoop gehaald en na een paar minuten, die voor Frans wel uren leken, kwam de man terug. “We zitten verkeerd!”: Riep hij wat opgefokt. Dit is niet het huis wat we moeten hebben. De man die tot nu toe het minst had gedaan raakte zichtbaar geïrriteerd en begon zijn wapen te laden. Tijdens het laden van het wapen vroeg hij aan de man die het huis had doorzocht:”Dus dit is niet het huis van …. …..?” De man die het huis doorzocht had schudde langzaam zijn hoofd en stamelde:”Nee, deze man heet Frans. We zitten helemaal verkeerd.” Op dat moment vuurde de man twee kogels door het hoofd van de vrouw van Frans. De andere twee mannen begonnen de wapens ook te laden en schoten allebei een kogel door het hoofd van de zonen van Frans. Boy en Hendrik vielen op de grond en Frans kon niks doen. Zijn adem stokte en zijn hart stond even stil. Alsof het een droom was stortte Frans zich huilend over zijn vrouw en kinderen heen. Hij hoorde de knal van een wapen wat werd afgevuurd en voelde op hetzelfde moment een helse pijn in zijn rechterschouder. Zonder dat hij door had dat de kogel zijn schouder doorboord had, probeerde hij uit alle macht zijn vrouw en kinderen bij te krijgen. Hij draaide zich om naar de mannen en op het moment dat hij wilde vragen waarom, vuurde de leider nog een kogel af. Deze kogel raakte de borst van Frans en Frans viel ook achterover.
Wat er daarna is gebeurd, kan Frans ons uiteraard niet na vertellen. Frans weet dat hij vijf dagen later wakker werd in het ziekenhuis. Het eerste wat hij vroeg was: “Waar zijn mijn vrouw en kinderen?” Het was helaas geen droom voor Frans. Zijn vrouw en kinderen waren overleden. Er werd Frans uitgelegd wat er allemaal was gebeurd en als een film speelde hij het weer af voor zijn ogen. Niet veel later kwamen er twee agenten op bezoek om vragen te stellen over de avond. Frans kon hen niet verder helpen. Hij vertelde zijn verhaal. Dit was helaas niet genoeg om een concreet beeld te schetsen van de daders. Drie mannen in het zwart gekleed, met bivakmutsen is iets waar de agenten niet heel veel mee konden doen. Frans mocht na nog een week het ziekenhuis verlaten. Zijn huis durfde hij niet meer in. Frans huurde een kamertje en kocht was kleine spulletjes voor in zijn huis. Er was geen nacht dat Frans nog normaal kon slapen en het enige wat hij nog deed was drinken en blowen. Frans bezocht de meest vreemde en obscure cafés zoek naar de mannen die hem dit hadden aangedaan. Te vergeefs, hij kwam er niet achter. Het drank en drugs gebruik van Frans begon steeds extremere maten aan te namen. Van de hasj ging hij over op heroïne en van de flessen whiskey maakte hij een overstap op de goedkope blikken bier van de Aldi. Frans begon er steeds slechter uit te zien. Met de dag takelde Frans meer af. Elke dag startte hij een nieuwe zoektocht naar de mannen en elke dag kwam hij bedwelmd en teleurgesteld terug. Er was geen nacht dat Frans normaal sliep. Telkens uit angst dat de mannen weer terug zouden komen. Uit angst dat als hij zou gaan slapen hij nooit meer wakker zou worden. Dan zou hij de mannen nooit vinden. Het enige wat Frans wilde was wraak. Wraak voor wat ze hem en zijn familie hadden aangedaan. Frans nam het zichzelf kwalijk dat hij zijn gezin mee had genomen naar Nederland. Frans nam het zichzelf kwalijk dat hij niet eerder had gevraagd naar wie ze zochten. Frans nam het zichzelf kwalijk dat hij zich niet had verdedigd toen de mannen het huis binnen stormde. En Frans nam het zichzelf kwalijk dat hij niet als enige was dood geschoten. Frans nam zichzelf eigenlijk alles kwalijk.
Na zeven jaar heroïne gebruik en zwervend van park naar park opzoek naar de mannen die zijn leven zo bruut hadden verstoord, werd Frans meer dood dan levend gevonden in een park. Frans, ondertussen een gek geworden junk, werd meegenomen naar het ziekenhuis en werd daar opgelapt. Ter nauwer nood was hij voor de tweede maal aan de dood ontsnapt. In het ziekenhuis kwam hij tot het besef dat dit niet het leven is wat hij moest leven en liet zichzelf opnemen in een kliniek. Een kliniek om af te kunnen blijven van de drank. Een kliniek om af te kunnen blijven van de drugs. En voor Frans vooral om weer tot zichzelf te komen. Om weer de Frans te worden, die hij ooit was. Al zal dat hem nooit meer lukken. Ondertussen gaat het beter met Frans. Hij heeft weinig tot geen terugvallen en komt vaker buiten de muren van de kliniek. Het slapen zal hem nooit meer lukken en de angst voor de dood blijft zijn leven heersen. Bij elke knal die Frans hoort duikt hij weg. Oud en nieuw slaapt Frans voor het helse kabel los barst en zorgt hij dat hij oordopjes in heeft. Het leven van Frans zou nooit meer worden wat het geweest was. De daders zijn nooit gepakt en ook nooit door Frans gevonden. Ondanks dat het leven voor Frans, zoals hij zelf zegt, geen kloot meer voorstelt probeert hij er het mooiste van te maken. Wekelijks heb ik onder het schaken met Frans een goed gesprek. Arts zou hij nooit meer worden. Vader wil hij niet meer worden. En trouwen is voor Frans een scheldwoord geworden. Ik denk dat ik voor niemand in mijn leven ooit meer respect zou krijgen dan voor Frans. Frans heeft mij laten voelen dat het leven het waard is om voor te vechten.
Frans was ooit een chirurg. Een goed arts in Suriname. Hij had een goed betaalde baan in Suriname en wilde meer met zijn kennis doen. Na dat hij enkele projecten in Nederland had mogen doen, vertrok hij met zijn vrouw en twee kinderen naar Nederland. Zijn twee kinderen Boy en Hendrik waren nog maar kleuters en zouden een goed leven in Nederland krijgen. Frans kende Nederland al, omdat hij zijn studie geneeskunde in Nederland had gevolgd. Hij was met zeer goede resultaten en een diploma op zak, terug naar Suriname vertrokken om daar zijn steentje bij te dragen aan het verbeteren van de maatschappij. Het duurde niet lang en toen kwam Frans in Suriname niet meer aan zijn trekken. Het werk was niet uitdagend en door zijn ongezouten mening, en de corruptie in Suriname wist hij wel zeker dat hij in Suriname nooit en te nimmer hogerop zou komen. Hij begon via familie in Nederland te solliciteren op banen in verschillende ziekenhuizen. Na de al eerder besproken vrijwillige projecten die Frans in Nederland heeft mogen doen, kwam Frans in Nederland bij UMC uit. In het UMC zou Frans dan eindelijk zijn droom waar kunnen maken. Hij mocht leiding geven aan een groep mensen die onderzoeken naar kanker deden, en hij kon daarnaast zichzelf nog specialiseren. Frans kocht een mooi huis in Nederland en startte een mooi leven.
Niet lang heeft Frans van dit alles mogen genieten. Na twee jaar werd het leven van Frans flink over hoop gehaald. De avond begon mooi. Het was een doordeweekse woensdag en de kinderen lagen na een middagje dierentuin met mama vredig te slapen. Frans dronk nog wat met zijn vrouw en stond, rond middernacht, net op het punt om ook samen met zijn vrouw het bed op te zoeken. Terwijl Frans de lichten aan het doven was, hoorde hij wat gestommel bij de achterdeur. Frans dacht dat het niks voor stelde en ging rustig verder met de rituelen die hij al twee jaar lang uitvoerde voor hij slapen ging. Het kaarsje wat brandde naast de foto van zijn overleden moeder werd uitgeblazen, de lichten werden uitgedaan en de laatste glazen werden op het aanrecht gezet. Die zou zijn vrouw morgen na het ontbijt wel weer afwassen. Frans had net één voet op de trap gezet toen hij weer vreemde geluiden van uit de tuin hoorde. Op het moment dat hij zich wilde omdraaien om te kijken wat er toch allemaal gebeurde in zijn tuin, werd de deur met een harde klap open getrapt, en er stormde drie mannen naar binnen. Drie mannen gekleed in het zwart met bivakmutsen op stormde het huis binnen en duwde Frans en zijn vrouw met grof geweld tegen de grond aan. Het was duidelijk dat de mannen opzoek waren naar geld. Één van de drie mannen vertelde heel rustig aan Frans dat als hij zijn kluis zou aanwijzen er niets zou gebeuren. Ze hadden een tip gekregen. Een tip dat er driehonderdduizend gulden aan contant geld in het huis aanwezig moest zijn. Frans vertelde de man dat er echt geen geld in huis lag. Ondertussen begonnen de kinderen boven te huilen, geschrokken door het lawaai wat ze van beneden hoorde. De man die sprak, duidelijk de leider van de drie, gaf het bevel de kinderen naar beneden te halen. Frans begon zachtjes te bidden dat zijn kinderen niks zou overkomen, en hoorde zijn vrouw ook huilen. Nadat de kinderen beneden waren, vroeg de leider wederom naar de kluis. Frans, die echt geen kluis in huis had zei wederom dat er geen kluis in huis was. Het was duidelijk dat de mannen hun geduld begonnen te verliezen. Met de achterkant van het pistool gaf één van de drie mannen een harde klap op de mond van Frans. Frans proefde het bloed en schreeuwde huilend dat er geen kluis in huis was en dat de tipgever zich vergist moest hebben. Lachend zei de leider:”Onze tipgever maakt geen fouten! En zeker geen fout van drie ton.” De man die tot nu het woord had gehad gaf aan één van zijn maten het bevel een rondje te maken. Alle schilderijen werden van de muur getrokken. De televisie werd op de grond gegooid. Kasten werden over hoop gehaald en na een paar minuten, die voor Frans wel uren leken, kwam de man terug. “We zitten verkeerd!”: Riep hij wat opgefokt. Dit is niet het huis wat we moeten hebben. De man die tot nu toe het minst had gedaan raakte zichtbaar geïrriteerd en begon zijn wapen te laden. Tijdens het laden van het wapen vroeg hij aan de man die het huis had doorzocht:”Dus dit is niet het huis van …. …..?” De man die het huis doorzocht had schudde langzaam zijn hoofd en stamelde:”Nee, deze man heet Frans. We zitten helemaal verkeerd.” Op dat moment vuurde de man twee kogels door het hoofd van de vrouw van Frans. De andere twee mannen begonnen de wapens ook te laden en schoten allebei een kogel door het hoofd van de zonen van Frans. Boy en Hendrik vielen op de grond en Frans kon niks doen. Zijn adem stokte en zijn hart stond even stil. Alsof het een droom was stortte Frans zich huilend over zijn vrouw en kinderen heen. Hij hoorde de knal van een wapen wat werd afgevuurd en voelde op hetzelfde moment een helse pijn in zijn rechterschouder. Zonder dat hij door had dat de kogel zijn schouder doorboord had, probeerde hij uit alle macht zijn vrouw en kinderen bij te krijgen. Hij draaide zich om naar de mannen en op het moment dat hij wilde vragen waarom, vuurde de leider nog een kogel af. Deze kogel raakte de borst van Frans en Frans viel ook achterover. Wat er daarna is gebeurd, kan Frans ons uiteraard niet na vertellen. Frans weet dat hij vijf dagen later wakker werd in het ziekenhuis. Het eerste wat hij vroeg was: “Waar zijn mijn vrouw en kinderen?” Het was helaas geen droom voor Frans. Zijn vrouw en kinderen waren overleden. Er werd Frans uitgelegd wat er allemaal was gebeurd en als een film speelde hij het weer af voor zijn ogen. Niet veel later kwamen er twee agenten op bezoek om vragen te stellen over de avond. Frans kon hen niet verder helpen. Hij vertelde zijn verhaal. Dit was helaas niet genoeg om een concreet beeld te schetsen van de daders. Drie mannen in het zwart gekleed, met bivakmutsen is iets waar de agenten niet heel veel mee konden doen. Frans mocht na nog een week het ziekenhuis verlaten. Zijn huis durfde hij niet meer in. Frans huurde een kamertje en kocht was kleine spulletjes voor in zijn huis. Er was geen nacht dat Frans nog normaal kon slapen en het enige wat hij nog deed was drinken en blowen. Frans bezocht de meest vreemde en obscure cafés zoek naar de mannen die hem dit hadden aangedaan. Te vergeefs, hij kwam er niet achter. Het drank en drugs gebruik van Frans begon steeds extremere maten aan te namen. Van de hasj ging hij over op heroïne en van de flessen whiskey maakte hij een overstap op de goedkope blikken bier van de Aldi. Frans begon er steeds slechter uit te zien. Met de dag takelde Frans meer af. Elke dag startte hij een nieuwe zoektocht naar de mannen en elke dag kwam hij bedwelmd en teleurgesteld terug. Er was geen nacht dat Frans normaal sliep. Telkens uit angst dat de mannen weer terug zouden komen. Uit angst dat als hij zou gaan slapen hij nooit meer wakker zou worden. Dan zou hij de mannen nooit vinden. Het enige wat Frans wilde was wraak. Wraak voor wat ze hem en zijn familie hadden aangedaan. Frans nam het zichzelf kwalijk dat hij zijn gezin mee had genomen naar Nederland. Frans nam het zichzelf kwalijk dat hij niet eerder had gevraagd naar wie ze zochten. Frans nam het zichzelf kwalijk dat hij zich niet had verdedigd toen de mannen het huis binnen stormde. En Frans nam het zichzelf kwalijk dat hij niet als enige was dood geschoten. Frans nam zichzelf eigenlijk alles kwalijk.
Na zeven jaar heroïne gebruik en zwervend van park naar park opzoek naar de mannen die zijn leven zo bruut hadden verstoord, werd Frans meer dood dan levend gevonden in een park. Frans, ondertussen een gek geworden junk, werd meegenomen naar het ziekenhuis en werd daar opgelapt. Ter nauwer nood was hij voor de tweede maal aan de dood ontsnapt. In het ziekenhuis kwam hij tot het besef dat dit niet het leven is wat hij moest leven en liet zichzelf opnemen in een kliniek. Een kliniek om af te kunnen blijven van de drank. Een kliniek om af te kunnen blijven van de drugs. En voor Frans vooral om weer tot zichzelf te komen. Om weer de Frans te worden, die hij ooit was. Al zal dat hem nooit meer lukken. Ondertussen gaat het beter met Frans. Hij heeft weinig tot geen terugvallen en komt vaker buiten de muren van de kliniek. Het slapen zal hem nooit meer lukken en de angst voor de dood blijft zijn leven heersen. Bij elke knal die Frans hoort duikt hij weg. Oud en nieuw slaapt Frans voor het helse kabel los barst en zorgt hij dat hij oordopjes in heeft. Het leven van Frans zou nooit meer worden wat het geweest was. De daders zijn nooit gepakt en ook nooit door Frans gevonden. Ondanks dat het leven voor Frans, zoals hij zelf zegt, geen kloot meer voorstelt probeert hij er het mooiste van te maken. Wekelijks heb ik onder het schaken met Frans een goed gesprek. Arts zou hij nooit meer worden. Vader wil hij niet meer worden. En trouwen is voor Frans een scheldwoord geworden. Ik denk dat ik voor niemand in mijn leven ooit meer respect zou krijgen dan voor Frans. Frans heeft mij laten voelen dat het leven het waard is om voor te vechten.
maandag 14 maart 2011
Naima el Bezaz
Toen ik op de middelbare school zat, leerde ik pas Marokkaanse meisjes kennen. Sexy met mooie zwarte haren en mooie donkere ogen bewogen ze zich heupwiegend door het schoolgebouw. Marokkaanse jongens waren er wel. Dat waren die jongens die mijn bal afpakte en lek staken, omdat ze er niet tegen konden dat ik en goed kon voetballen en intelligent ben. Hun enige talent was keihard ‘tfoe’ of ‘taz’ roepen. Daarnaast konden ze ook nog heel goed in het jongerencentrum hangen. Wel wat minder goed dan het eerste talent. Meestal werden ze er na een uur uitgeknikkerd, omdat ze iets stuk maakten of ruzie kregen. Dat deze vervelende jongentjes ook nog sexy zusjes hadden, daar was ik mij tot mijn twaalfde niet van bewust. De meeste vervelende jongens van de hele bende -die ook nog eens het Chicago Bulls-petje van een goede vriend van mij hadden gestolen- hadden ook twee zusjes, een tweeling ook nog is. De één niet echt aantrekkelijk en daarbij ook nog eens bijzonder onvriendelijk en agressief. De ander zou je ook niet als ideale schoonheid weg zetten, maar haar liefelijke uitstraling, prachtig haar en zacht karakter maakte alles goed. Dit meisje was de eerste Naima in mijn leven. Vele Naima’s hebben ondertussen de revue gepasseerd. Tot op een zeker moment. Plotseling dook er vanuit het niets een voor mij nieuwe en voor de rest van de wereld een ondertussen al wat minder nieuwe Naima op. De naam raakte mijn hart al meteen. Ik dacht alleen maar “YES EEN NAIMA!!”. Na onze eerste kortstondige tweetwisseling kwam ik er achter dat deze Naima, nooit de Naima kon zijn waar ik mij op aftrok toen ik in de brugklas zat. Dat mocht de pret niet drukken. Ik zat dan niet meer in de brugklas, maar kon mij natuurlijk nog steeds aftrekken op de ‘nieuwe’ Naima. Ik herinnerde mij in het verleden dat ik wel eens de naam ‘Naima’ had gegoogled. Ik ben altijd benieuwd naar de betekenis van een naam. Ik vraag mij dan ook af of de ouders hopen dat het kind de eigenschap bezit die refereert aan de naam. Rachid staat dan bijvoorbeeld voor rechtschapen, goed karakter en vroom. Hadden mijn ouders gehoopt dat ik deze eigenschappen zou bezitten? Het is niet heel erg gelukt. Rechtschapen –overigens wel rechtgeschapen- en vroom ben ik zeker niet. En ik denk dat ik ook niet geheel voldoe aan het ideaal beeld: man met een goed karakter. Helaas! Naima staat voor sereen en kalm. Na het lezen van haar boeken had ik al het idee dat de nieuwe Naima die we vanaf nu gewoon Naima of mevrouw El Bezaz zullen noemen niet heel erg sereen of kalm zou zijn. Na haar radio-optreden bij ‘Echte Jannen’ wist ik het zeker. Haar karakter en haar naam zijn twee tegenstrijdigheden. Ze is alles behalve kalm. Ik weet niet welke naam staat voor: Opwindend, sexy, humoristisch, scherp en knap, maar mocht ik ooit een kind verwekken bij Naima dan ga ik dit zeker opzoeken.
Nu we eindelijk de naam van deze bijzondere vrouw, de meest sexy schrijfster van Nederland, er uit hebben gegooid kan ik denk ik wel even verder gaan over Naima. Ik keek als eerst naar de twitterfoto van Naima en dacht zo –met één O-. Vlug ging ik wederom googlen. Ja, Google is een primaire levensbehoefte geworden van mij. Zonder google geen leven voor Rachid. Ik googlede op Naima el Bezaz en zag –na koningin zeef- de mooiste vrouw die ik ooit gezien had. Na het zien van haar foto’s op het internet dacht ik zóóó –met drie o’s-. Ik moest maar even snel de aandacht van Naima proberen te trekken. Het lukt mij aardig. Na wat lovende tweets kreeg ik dan een tweetje terug van Naima. Zo blij als ik was met het vinden van haar foto’s, baalde ik van het vinden van haar Wikipedia pagina. Ik kopieer even van Wikipedia: ‘Naima El Bezaz (Meknes, Marokko, 1974) is een Marokkaans-Nederlands schrijfster.’ Dat 1974 viel bij mij binnen, als een donderslag bij heldere hemel. Fucking elf jaar leeftijdverschil. Dat is niet grappig. Ik zag meteen in dat ik het bezwangeren van Naima wel kon vergeten.
Tijdens het luisteren van ‘echte jannen’ kwam ik er ook nog eens achter dan Naima getrouwd is. En ze heeft al kinderen. Iemand bezwangerde haar waarschijnlijk toen ik mij aan het aftrekken was op de andere Naima. Als ik het goed heb is haar man ook nog eens politieagent. Hij is dus in het bezit van een wapen. Ik ben dus op mijn hoede. Ik gooide al mijn charmes in de strijd, maar ik weet stiekem dat ik nooit de buitenman van Naima ga worden of durf te worden. Ik heb mijn best gedaan. Nooit gespoten, is altijd mis. Het bezwangeren gaat mij nooit lukken, maar ik weet zeker dat met het ontmoeten van Naima el Bezaz, één van de meest inspirerende vrouwen in mijn leven heb ontmoet.
Ondertussen kan ik iedereen alleen maar aanraden alle boeken van haar te lezen en ben ik gelukkig en (ik denk) verliefd op een heel mooi, lief en inspirerend meisje van mijn eigen leeftijd. Zo komt alles toch nog op zijn pootjes terecht. Mocht ik ooit een dochter krijgen, hoop ik dat mijn vrouw het toelaat dat ik haar Naima noem. En dan hoop ik niet dat mijn dochter sereen en kalm wordt. Ik hoop dat ze op jou gaat lijken Naima!
zondag 6 februari 2011
Overspel
Maar doodslaan deed hij niet, want tussen droom en daad
staan wetten in de weg en praktische bezwaren,
en ook weemoedigheid, die niemand kan verklaren,
en die des avonds komt, wanneer men slapen gaat.
De voorlaatste alinea uit het gedicht het huwelijk van Willem Elsschot. Na mijn verwoede poging, wij mogen het een discussie noemen, om een jongeman bewust te maken dat het doden van een vrouw bij overspel niet DE oplossing is, kwam de hele tijd dit stukje tekst in mijn hoofd op. Het bleef zich herhalen en herhalen. In een onoplettend moment had ik de jongeman bijna dit stukje tekst verstuurd. Ik besefte mij gelukkig op tijd dat het een poging was, die op niets uit zou lopen.
Vaak lag ik ’s avonds alleen in bed en vroeg ik mij af wat hen bezielde. Met hen doelde ik op de moslims die het allemaal zo goed voor elkaar dachten te hebben. Van binnen moest ik even lachen. Ik wist niet of ik boos moest worden erom of dat ik er gewoon om moest blijven lachen. Ik betichtte ze van het voeden van Wilders, en van het zaaien van haat. Misschien niet geheel terecht. En zeker weten is dit in hun ogen ridicuul en absolute nonsens. Zoals zij hun mening mogen geven mag ik dat gelukkig ook. Ik kan duidelijk aangeven waarom ik dit vind. En zo kunnen mijn tegenstanders waarschijnlijk duidelijk aangeven waarom ze het volledig met mij oneens zijn.
Een andere tweet van de jongeman was iets in de trant van: Ik heb mijn vrouw verboden te kijken naar Brokeback mountain. Ik zou hem nu letterlijk kunnen citeren, maar daar heb ik even geen behoefte aan. Dan ga ik mijzelf opnieuw opfokken. Het gaat om het, na mijn mening, wederom belachelijke idee: Dat hij als man mag beslissen wat zijn vrouw wel of niet mag kijken. Wie of wat ben jij om je vrouw iets te verbieden? Is jouw vrouw zo’n dom schaap dat zij zelf niet kan beslissen wat goed en fout voor haar is? Ben je getrouwd met een 12-jarig meisje, die nog opgevoed moet worden? Vragen bleven één voor één opdoemen. Ik wilde ze niet stellen om een volledig nutteloze discussie opnieuw aan te gaan. Ik wist dat ik hem niet zou kunnen overtuigen. Buiten het feit dat ik hem niet zou kunnen overtuigen begon het vermoeden bij mij te op te komen. De beste man doet dit niet vanuit het geloof. De beste man doet dit enkel en alleen voor de nodig portie media aandacht. Deze bespottelijke uitspraken staat hij zelf misschien niet eens achter. Ook al probeert hij met man en macht te beweren dat onze profeet(vzmh) dit zo gewild heeft. Hij kan mij er niet mee overtuigen. Ik geloof dat de beste man alleen met zijn ongeschoren gezicht op tv wilt. Misschien mogen we stellen dat de beste man aan de zelfde ziekte lijdt als Dhr. Wilders, mediageilheid. Echter is Geert er beter in.
Langzaam begon het tot mij door te dringen. Ik moet niet boos zijn op hem. Ik moet het ware geloof in mij houden. Ik weet dat ik veel fouten maak. Dat is ook de reden dat ik nooit, maar dan ook nooit, zou zeggen: De Islam zegt dat ik op deze wijze moet handelen. Ik vind het dan ook oprecht jammer dat er mensen als de jongeman spreken vanuit de Islam. Het lijkt mij verstandig als zij voor hen zelf spreken. Interpretatie. Een pracht woord. Ik denk dat wij dit woord maar een keertje vaker moet gebruiken. Er zullen mensen zijn die de Koran interpreteren op hun eigen wijze. Waaronder de jongeman valt. Ik laat deze mensen dan ook volledig in hun waarde, ook al zal ik nooit hun gedachtegang steunen. Er zijn gelukkig ook heel veel mensen die de Koran op een andere wijze interpreteren. Een wijze die meer bij mijn gedachtegang aansluit. Een wijze die mij gelukkig maakt.
Mijn verzoek is dan ook aan een moslim als deze jongeman, u mag uw mening hebben. Dat is het mooie Nederland waar wij trots op zijn. Het mooie van het al omstreden begrip VRIJHEID VAN MENINGSUITING. En zelfs u gun ik die. Dat zal u verwonderen maar echt waar. Ik gun ook u de vrijheid in het uiten van uw mening. Alleen vraag ik u wel: Vertelt u erbij dat het uw interpretatie is van de Koran. Zodat wij niet allemaal aangekeken worden op uw interpretatie. Wanneer mijn vrouw overspel zou plegen, zou ik dat moeilijk vinden. Ik zou mijzelf gek maken van verdriet. Ik zou mijn hoofd tegen de muur kunnen slaan van verdriet. Maar ik zou het haar vergeven. Omdat voor mij de woorden ‘Bismillahir Rahmanhir Rahim’, vertaalt: “In naam van God, de Barmhartige, de Genadevolle” tellen. Voor mij tellen deze woorden zwaarder dan de uwe. En als mijn God barmhartig en genadevol is, waarom zou ik dat dan niet zijn? Ik zou mijn –overspelige- vrouw haten en van haar scheiden. Ik zou echter nooit maar dan ook nooit de dood van een persoon van wie ik gehouden heb op mijn geweten willen hebben. Ik zou eigenlijk de dood van niemand op mijn geweten willen hebben.
Overigens wil ik graag de discussie aangaan wat er bedoeld wordt met overspel. Ik moet het falen van mijn Islamitische kennis hiermee erkennen. Ik ben alleen van mening dat het woord ‘overspel’ bij ons snel de stempel seks krijgt. Ja zelfs bij onze heilige rakkers. Ik denk alleen dat overspel veel meer betekent dan dat. Ik denk dat overspel ook kan beteken dat een mens overspelig is aan zijn geloof. Wanneer u dus op een plaats komt waar alcohol geschonken word, is dit in de ogen van de Islam overspelig. Als u op een plek kopt waar vrouwen korte rokjes dragen, is dit overspelig. Als u op een plek komt waar varkensvlees verkocht word, is dit overspelig. Dit is overspel aan uw geloof. Moet ik een afspraakje maken voor de executie, beste man. Laat ik als kleine aanvulling geven, dat ik in een Hadiths heb gevonden dat het spreken met vrouwen ook niet is toegestaan. Als ik het twitteraccount van mijn nieuw gemaakte vriend bekijk zie ik hem toch echt hevig twitteren met dames.
Hierbij zou het dan ook willen laten. Ik zou hier ook mijn relaas stoppen en u verder met rust laten. Het enige wat ik graag zou willen is dat u mijn Islam respecteert zoals ik het uwe zal respecteren. Eens worden zullen wij het nooit dat is een feit. Ik hoop alleen dat u niet meer op televisie wilt komen en vertellen wat de Islam voorschrijft. U mag uw schreeuw om mediageilheid best verder zetten maar dan uit naam van uzelf. En niet uit de naam van ons schone geloof. Mocht u dat toch willen verbeter dan eerst uzelf.
staan wetten in de weg en praktische bezwaren,
en ook weemoedigheid, die niemand kan verklaren,
en die des avonds komt, wanneer men slapen gaat.
De voorlaatste alinea uit het gedicht het huwelijk van Willem Elsschot. Na mijn verwoede poging, wij mogen het een discussie noemen, om een jongeman bewust te maken dat het doden van een vrouw bij overspel niet DE oplossing is, kwam de hele tijd dit stukje tekst in mijn hoofd op. Het bleef zich herhalen en herhalen. In een onoplettend moment had ik de jongeman bijna dit stukje tekst verstuurd. Ik besefte mij gelukkig op tijd dat het een poging was, die op niets uit zou lopen.
Vaak lag ik ’s avonds alleen in bed en vroeg ik mij af wat hen bezielde. Met hen doelde ik op de moslims die het allemaal zo goed voor elkaar dachten te hebben. Van binnen moest ik even lachen. Ik wist niet of ik boos moest worden erom of dat ik er gewoon om moest blijven lachen. Ik betichtte ze van het voeden van Wilders, en van het zaaien van haat. Misschien niet geheel terecht. En zeker weten is dit in hun ogen ridicuul en absolute nonsens. Zoals zij hun mening mogen geven mag ik dat gelukkig ook. Ik kan duidelijk aangeven waarom ik dit vind. En zo kunnen mijn tegenstanders waarschijnlijk duidelijk aangeven waarom ze het volledig met mij oneens zijn.
Een andere tweet van de jongeman was iets in de trant van: Ik heb mijn vrouw verboden te kijken naar Brokeback mountain. Ik zou hem nu letterlijk kunnen citeren, maar daar heb ik even geen behoefte aan. Dan ga ik mijzelf opnieuw opfokken. Het gaat om het, na mijn mening, wederom belachelijke idee: Dat hij als man mag beslissen wat zijn vrouw wel of niet mag kijken. Wie of wat ben jij om je vrouw iets te verbieden? Is jouw vrouw zo’n dom schaap dat zij zelf niet kan beslissen wat goed en fout voor haar is? Ben je getrouwd met een 12-jarig meisje, die nog opgevoed moet worden? Vragen bleven één voor één opdoemen. Ik wilde ze niet stellen om een volledig nutteloze discussie opnieuw aan te gaan. Ik wist dat ik hem niet zou kunnen overtuigen. Buiten het feit dat ik hem niet zou kunnen overtuigen begon het vermoeden bij mij te op te komen. De beste man doet dit niet vanuit het geloof. De beste man doet dit enkel en alleen voor de nodig portie media aandacht. Deze bespottelijke uitspraken staat hij zelf misschien niet eens achter. Ook al probeert hij met man en macht te beweren dat onze profeet(vzmh) dit zo gewild heeft. Hij kan mij er niet mee overtuigen. Ik geloof dat de beste man alleen met zijn ongeschoren gezicht op tv wilt. Misschien mogen we stellen dat de beste man aan de zelfde ziekte lijdt als Dhr. Wilders, mediageilheid. Echter is Geert er beter in.Langzaam begon het tot mij door te dringen. Ik moet niet boos zijn op hem. Ik moet het ware geloof in mij houden. Ik weet dat ik veel fouten maak. Dat is ook de reden dat ik nooit, maar dan ook nooit, zou zeggen: De Islam zegt dat ik op deze wijze moet handelen. Ik vind het dan ook oprecht jammer dat er mensen als de jongeman spreken vanuit de Islam. Het lijkt mij verstandig als zij voor hen zelf spreken. Interpretatie. Een pracht woord. Ik denk dat wij dit woord maar een keertje vaker moet gebruiken. Er zullen mensen zijn die de Koran interpreteren op hun eigen wijze. Waaronder de jongeman valt. Ik laat deze mensen dan ook volledig in hun waarde, ook al zal ik nooit hun gedachtegang steunen. Er zijn gelukkig ook heel veel mensen die de Koran op een andere wijze interpreteren. Een wijze die meer bij mijn gedachtegang aansluit. Een wijze die mij gelukkig maakt.
Mijn verzoek is dan ook aan een moslim als deze jongeman, u mag uw mening hebben. Dat is het mooie Nederland waar wij trots op zijn. Het mooie van het al omstreden begrip VRIJHEID VAN MENINGSUITING. En zelfs u gun ik die. Dat zal u verwonderen maar echt waar. Ik gun ook u de vrijheid in het uiten van uw mening. Alleen vraag ik u wel: Vertelt u erbij dat het uw interpretatie is van de Koran. Zodat wij niet allemaal aangekeken worden op uw interpretatie. Wanneer mijn vrouw overspel zou plegen, zou ik dat moeilijk vinden. Ik zou mijzelf gek maken van verdriet. Ik zou mijn hoofd tegen de muur kunnen slaan van verdriet. Maar ik zou het haar vergeven. Omdat voor mij de woorden ‘Bismillahir Rahmanhir Rahim’, vertaalt: “In naam van God, de Barmhartige, de Genadevolle” tellen. Voor mij tellen deze woorden zwaarder dan de uwe. En als mijn God barmhartig en genadevol is, waarom zou ik dat dan niet zijn? Ik zou mijn –overspelige- vrouw haten en van haar scheiden. Ik zou echter nooit maar dan ook nooit de dood van een persoon van wie ik gehouden heb op mijn geweten willen hebben. Ik zou eigenlijk de dood van niemand op mijn geweten willen hebben.
Overigens wil ik graag de discussie aangaan wat er bedoeld wordt met overspel. Ik moet het falen van mijn Islamitische kennis hiermee erkennen. Ik ben alleen van mening dat het woord ‘overspel’ bij ons snel de stempel seks krijgt. Ja zelfs bij onze heilige rakkers. Ik denk alleen dat overspel veel meer betekent dan dat. Ik denk dat overspel ook kan beteken dat een mens overspelig is aan zijn geloof. Wanneer u dus op een plaats komt waar alcohol geschonken word, is dit in de ogen van de Islam overspelig. Als u op een plek kopt waar vrouwen korte rokjes dragen, is dit overspelig. Als u op een plek komt waar varkensvlees verkocht word, is dit overspelig. Dit is overspel aan uw geloof. Moet ik een afspraakje maken voor de executie, beste man. Laat ik als kleine aanvulling geven, dat ik in een Hadiths heb gevonden dat het spreken met vrouwen ook niet is toegestaan. Als ik het twitteraccount van mijn nieuw gemaakte vriend bekijk zie ik hem toch echt hevig twitteren met dames.
Hierbij zou het dan ook willen laten. Ik zou hier ook mijn relaas stoppen en u verder met rust laten. Het enige wat ik graag zou willen is dat u mijn Islam respecteert zoals ik het uwe zal respecteren. Eens worden zullen wij het nooit dat is een feit. Ik hoop alleen dat u niet meer op televisie wilt komen en vertellen wat de Islam voorschrijft. U mag uw schreeuw om mediageilheid best verder zetten maar dan uit naam van uzelf. En niet uit de naam van ons schone geloof. Mocht u dat toch willen verbeter dan eerst uzelf.
dinsdag 1 februari 2011
Zahra Bahrami
Heel eerlijk moet ik even bekennen dat ik een petitie heb getekend en in protest ben gegaan zonder dat ik wist waar het nou helemaal over ging. Ik had alleen begrepen dat er een vrouw was opgehangen. In Iran. Iran het land waar amper iets gebeurt. Het land waar we nooit last van hebben. Het land waar Geert Wilders de oorlog aan wilde verklaren, maar dat toch heel snel weer terug trok. En maar goed ook. Geertje weet niet wat hij zich op de hals had gehaald. Het is geen Irak dat Iran. Maar ik heb dus een petitie getekend. Uri Rosenthal moet aftreden. Hij heeft zonder enig verweer een Nederlands staatsburger met tevens Iraanse nationaliteit laten ophangen. Hij had natuurlijk niet met stille diplomatie dit tegemoet moeten gaan. De Nederlandse regering had hier zwaar tegen in protest moeten gaan. Ze hadden grote pamfletten moeten uitdelen. Ze hadden voor de vrijheid van Zahra Bahrami moeten vechten. Geen genade. Desnoods hadden we inderdaad Geert Wilders naar Iran moeten sturen met Eric Lucassen en Hero Brinkman aan zijn zijde. Een heel peloton aan Almeerse stadscommando’s erachter aan. Veroveren dat land. En voor de bevrijding van Zahra Bahrami. Uiteraard is de doodstraf een beetje een achterhaalde straf. Verachtelijke straf ook. Abject is ook een mooi woord voor die straf. Alleen zijn er nog landen die wel achter de doodstraf staan. Dat zijn dan vaak wel belabberde landen. Uiteengescheurde landen. Dictatoriale landen. Een land als de Verenigde Staten. Dat is een land waar ze ook zulke absurde straffen hebben. En Iran dus. En nog een paar vreemde landen. Ik vind het überhaupt volkomen geschift. Hoe kun je nou een eerder in Nederland veroordeelde voor drugshandel in Iran straffen? Absurd. Ze had in Nederland slechts zestien kilogram cocaïne bij in koffertje geprobeerd Nederland in te krijgen. De meeste ezels stoten zich geen twee keer aan dezelfde steen. Deze ezel zocht een nog grotere steen haar aan te stoten. In Nederland is ze wel enorm zwaar gestraft. Ze heeft wel drie jaar gekregen. Waarvan ze ook nog eens één jaar voorwaardelijk kreeg. Gekkenwerk. Die Iranese mannen weten wel van wanten. Die hebben eerst die twee jaar van Nederland opnieuw laten uitzitten en toen Zahra Bahrami opgehangen.
Uiteraard wil ik deze belachelijke daad van Iran niet goed praten. Ik wil zeker niet zeggen dat de doodstaf een gepaste straf is. Ik vind alleen wel dat eerlijk moeten blijven. Om even met de woorden van Uri Rosenthal te spreken het was een ‘barbaarse daad’ van de Iraanse regering. En zo is het. Alleen we moeten niet vergeten dat deze vrouw wel gewoon een crimineel is. En niet een kleine ook. Ze is nu herhaaldelijk de fout ingegaan. Ik vind de straf in Nederland dan ook veel te laag. En in Iran weer absurd hoog. Ik kies persoonlijk liever voor de gulden middenweg. Bovendien heeft ze in Nederland ook al een straf gehad voor het vervalsen van een paspoort. Bij groot toeval heeft de Iraanse politie wederom een vals paspoort gevonden. Ook hebben ze 450 gram cocaïne gevonden en 420 gram opium. Dit zou niet kloppen wegens haar dochter. Zahra Bahrami rookte niet. Holleeder rookt en drinkt overigens ook niet. Bij hem thuis zul je om die reden ook nooit alcohol of drugs thuis vinden.
Het verhaal blijft natuurlijk een apart verhaal. Eerst wordt Zahra Bahrami opgepakt omdat ze meewerkt aan een demonstratie tegen Ahmedinejad en zijn regering. En wegens het verspreiden van anti-Iraanse propaganda. Later melden de autoriteiten dat het niet daarom ging maar om drugshandel en een vals paspoort. Het verhaal dat ze anders geregistreerd staat in Engeland, en een Engels paspoort heeft, is natuurlijk ook een apart verhaal. Nogmaals en ik kan dit niet vaak genoeg zeggen: Het is absurd dat er nog landen bestaan waar ze de doodstraf toepassen. En wat de beste dame ook gedaan mocht hebben, de doodstaf is die ik zelfs Marc Dutroux niet gun. Nou ja, misschien Marc Dutroux wel. Maar voor de rest gun ik het helemaal niemand. Het is alleen wel belangrijk dat wij onze mening niet moeten laten onder sneeuwen. Heel Nederland is in rep en roer over een crimineel die opgehangen is. Enkel en alleen omdat dit is gedaan door de Iraanse regering. Ik heb nog nooit iemand horen klagen over een liquidatie, binnen het Amsterdamse criminele circuit. Ook heb ik amper iemand horen zeggen “Die arme criminele in Nederlandse gevangenissen.” Om niet over Geert Wilders te spreken.
De PVV, met opperhoofd Geert Wilders die het nu ‘een laffe daad’ durft te noemen en die overigens ook nog eens Uri Rosenthal durfde te bekritiseren. Uiteindelijk wil hij ook nog de ambassadeur per direct het land laten verlaten. Ja ja, Geert Wilders. Het blijft een lachwekkende man, die Geert Wilders. Deze vrouw had twee nationaliteiten Geert! En misschien zelfs drie. Deze vrouw was een doorgewinterde crimineel waar onze kutmarokkanen respect voor tonen Geert! Als we nog even verder gaan. Deze vrouw is meerdere keren veroordeeld en dan moeten we nu naar u luisteren. Onschuldige mensen mogen wel terug geschopt worden naar Afghanistan. Een meisje in de bloei van haar leven die hier wilt studeren en haar steentje wilt bijdragen aan het verbeteren van de Nederlandse maatschappij. Laten we daar rekening mee houden. En ga nou niet in één keer, om in uw terminologie te blijven, ‘huillie huillie’ doen. Dat is namelijk een enorm laffe daad.
maandag 31 januari 2011
De liefde van mijn leven: Ebru Umar
Mijn liefde voor Ebru Umar
Voor ik van start ga zal ik beginnen met een bekentenis. Ik kende Ebru Umar niet voor Twitter. Ze moest een beroemdheid zijn. Ik had alleen nog nooit van haar gehoord. De reden dat ik haar op Twitter ben gaan volgen durf ik ook niet meer te zeggen. Het was gewoon een ingeving. Een helder momentje van mezelf. Ik heb niet heel veel heldere momenten, maar de heldere momenten die ik heb, daar mag ik trots op zijn. Stiekem groeide de liefde voor de tweets van Ebru. Mag ik Ebru zeggen? Ik vind dat ik Ebru mag zeggen. Dagelijks verheugde ik mij op de tweets van Ebru. Als ik even niet in de gelegenheid was om de tweets te lezen dan ging ik ’s avonds alles terug lezen wat ze had getweet over die dag. Dit klinkt misschien lichtelijk obsessed. Dat is het niet. Het is eerder dat je na een drukke werkdag tot rust wilt komen. Wat doe je daarvoor? Inderdaad, dan ga je genieten. Ik genoot van de tweets van Ebru. Ik vond Ebru steeds grappiger worden en mijn aanzien voor haar steeg. Ik kwam er achter dat ze niet alleen een grappige tweep (zo heet dat toch?) maar ook nog eens een bijzonder briljant columniste is. Overigens is ze ook geboren als columniste. Dat is wel grappig om te weten.
Na het angstvallig volgen van elke Ebru-tweet ben ik dus over gegaan op het lezen van haar columns en daarmee is mijn liefde voor Ebru Umar geboren. Ik ga het verder ook niet onder stoelen of banken steken: EBRU UMAR IS TOP EN MEER DAN TOP! Ik kan niets anders zeggen dan wat een topper. Topper gebruik ik alleen voor de allermooiste exemplaren in het vrouwenrijk. Dat ik Ebru dus een topper noem dat zegt veel over Ebru en nog meer over mijn gevoelens voor deze vrouw. Moeiteloos weet ze de ene cynische tweet na de andere tweet het internet op te schieten. En ook zonder enige moeite ramt ze dagelijks enkele briljante columns de bladen in. Ik kon geen genoeg krijgen van Ebru. Ik liep stiekem de Primera in als het niet druk was en kocht dan de Libelle. Ik wilde natuurlijk dat niemand zag dat ik de Libelle kocht. Maar ik wilde geen letter missen van wat Ebru schreef. Het valt mij trouwens op dat mijn Word de naam Ebru niet herkend. Hij zet van die mooie rode streepjes onder haar naam. Dit even daar gelaten. Ik heb mij suf geprakkiseerd hoe ik de mooie Ebru nou kon aanspreken. De eerste paar keer ging even mis. Ik werd genegeerd. Als een geschopte hond droop ik af. Gelukkig kwamen er enkele spreekwoorden in mij op. De aanhouder wint was daar één van. Ik was niet zomaar uit het veld te slaan. En daar was de tweede alweer. Ik vroeg de hulp in van enkele andere medefans en samen probeerde we het nog een keer. Mijn dank gaat hierbij dan ook uit naar Pedro. Bedankt Pedro.
Het duurde niet heel lang en eindelijk kreeg ik het lang verwachtte antwoord van Ebru. Ik deed een dansje. Zong een liedje en ging snel aan de beloofde liefdesmail werken. Nou het werd me er één. Toch had ik niet het gevoel dat ik al mijn liefde in de mail had verwerkt. Het kon beter. Het kon meer. Zo’n prachtige vrouw als Ebru verdient zelfs meer. Ik wil het nu niet te veel romantiseren omdat ik weet dat Ebru daar niet van houdt. Anders had ik hier nu dingen geschreven als ‘Wanneer ik naar haar foto kijk voel ik vlinders in mijn buik’ en ‘Nadat ik Ebru heb gezien, heb ik aan niets anders gedacht dan haar’. Ook al zijn het waarheden. Ik weet dat ik hier mee absoluut niet mee bereik wat ik wil bereiken. Nu vragen jullie je af ‘Maar Rachid, wat wil jij dan bereiken?’ Nou dat is niet heel erg moeilijk. Ik ben eigenlijk stiekem niet zo van het trouwen en kinderen krijgen. Ik wil best voor een vrouw elke avond seks hebben in de hoop dat we dan kindjes kunnen krijgen. En ik vind het helemaal niet erg als er dan een kindje komt. Alleen moet mijn vrouw het dan niet erg vinden dat ik op werkdagen in een ander huis slaap. Kinderen en trouwen dat vind ik allemaal een beetje over datum. Het zou best leuk zijn maar niet mijn ‘cup of tea’. En dat trouw gebeuren vind ik ook allemaal maar een beetje hopeloos veel geld over de balk smijten. Vier jurken, een zaal, een trouwauto en dan nog allemaal mensen die ik amper ken maar graag gratis willen eten de hand schudden. Mij niet gezien. Aan mijn lijf geen polonaise. Ik ga gewoon voor het samen wonen en heel veel seks. Ik hoop trouwens dat Ebru daar mee akkoord wil gaan. Maar om even terug te komen op het antwoord wat ik eigenlijk zou gaan geven. Ik wil dat Ebru Umar mijn geliefde gaat worden. Eigenlijk wil ik niets liever dan dat Ebru Umar mijn geliefde gaat worden. Ik wil dat ik over een maand of wat hier op mijn blog kan schrijven hoe geweldig Ebru Umar is.
Hierbij verklaar ik dus officieel de liefde aan Ebru Umar.
Vrede op aarde.
Voor ik van start ga zal ik beginnen met een bekentenis. Ik kende Ebru Umar niet voor Twitter. Ze moest een beroemdheid zijn. Ik had alleen nog nooit van haar gehoord. De reden dat ik haar op Twitter ben gaan volgen durf ik ook niet meer te zeggen. Het was gewoon een ingeving. Een helder momentje van mezelf. Ik heb niet heel veel heldere momenten, maar de heldere momenten die ik heb, daar mag ik trots op zijn. Stiekem groeide de liefde voor de tweets van Ebru. Mag ik Ebru zeggen? Ik vind dat ik Ebru mag zeggen. Dagelijks verheugde ik mij op de tweets van Ebru. Als ik even niet in de gelegenheid was om de tweets te lezen dan ging ik ’s avonds alles terug lezen wat ze had getweet over die dag. Dit klinkt misschien lichtelijk obsessed. Dat is het niet. Het is eerder dat je na een drukke werkdag tot rust wilt komen. Wat doe je daarvoor? Inderdaad, dan ga je genieten. Ik genoot van de tweets van Ebru. Ik vond Ebru steeds grappiger worden en mijn aanzien voor haar steeg. Ik kwam er achter dat ze niet alleen een grappige tweep (zo heet dat toch?) maar ook nog eens een bijzonder briljant columniste is. Overigens is ze ook geboren als columniste. Dat is wel grappig om te weten. Na het angstvallig volgen van elke Ebru-tweet ben ik dus over gegaan op het lezen van haar columns en daarmee is mijn liefde voor Ebru Umar geboren. Ik ga het verder ook niet onder stoelen of banken steken: EBRU UMAR IS TOP EN MEER DAN TOP! Ik kan niets anders zeggen dan wat een topper. Topper gebruik ik alleen voor de allermooiste exemplaren in het vrouwenrijk. Dat ik Ebru dus een topper noem dat zegt veel over Ebru en nog meer over mijn gevoelens voor deze vrouw. Moeiteloos weet ze de ene cynische tweet na de andere tweet het internet op te schieten. En ook zonder enige moeite ramt ze dagelijks enkele briljante columns de bladen in. Ik kon geen genoeg krijgen van Ebru. Ik liep stiekem de Primera in als het niet druk was en kocht dan de Libelle. Ik wilde natuurlijk dat niemand zag dat ik de Libelle kocht. Maar ik wilde geen letter missen van wat Ebru schreef. Het valt mij trouwens op dat mijn Word de naam Ebru niet herkend. Hij zet van die mooie rode streepjes onder haar naam. Dit even daar gelaten. Ik heb mij suf geprakkiseerd hoe ik de mooie Ebru nou kon aanspreken. De eerste paar keer ging even mis. Ik werd genegeerd. Als een geschopte hond droop ik af. Gelukkig kwamen er enkele spreekwoorden in mij op. De aanhouder wint was daar één van. Ik was niet zomaar uit het veld te slaan. En daar was de tweede alweer. Ik vroeg de hulp in van enkele andere medefans en samen probeerde we het nog een keer. Mijn dank gaat hierbij dan ook uit naar Pedro. Bedankt Pedro.
Het duurde niet heel lang en eindelijk kreeg ik het lang verwachtte antwoord van Ebru. Ik deed een dansje. Zong een liedje en ging snel aan de beloofde liefdesmail werken. Nou het werd me er één. Toch had ik niet het gevoel dat ik al mijn liefde in de mail had verwerkt. Het kon beter. Het kon meer. Zo’n prachtige vrouw als Ebru verdient zelfs meer. Ik wil het nu niet te veel romantiseren omdat ik weet dat Ebru daar niet van houdt. Anders had ik hier nu dingen geschreven als ‘Wanneer ik naar haar foto kijk voel ik vlinders in mijn buik’ en ‘Nadat ik Ebru heb gezien, heb ik aan niets anders gedacht dan haar’. Ook al zijn het waarheden. Ik weet dat ik hier mee absoluut niet mee bereik wat ik wil bereiken. Nu vragen jullie je af ‘Maar Rachid, wat wil jij dan bereiken?’ Nou dat is niet heel erg moeilijk. Ik ben eigenlijk stiekem niet zo van het trouwen en kinderen krijgen. Ik wil best voor een vrouw elke avond seks hebben in de hoop dat we dan kindjes kunnen krijgen. En ik vind het helemaal niet erg als er dan een kindje komt. Alleen moet mijn vrouw het dan niet erg vinden dat ik op werkdagen in een ander huis slaap. Kinderen en trouwen dat vind ik allemaal een beetje over datum. Het zou best leuk zijn maar niet mijn ‘cup of tea’. En dat trouw gebeuren vind ik ook allemaal maar een beetje hopeloos veel geld over de balk smijten. Vier jurken, een zaal, een trouwauto en dan nog allemaal mensen die ik amper ken maar graag gratis willen eten de hand schudden. Mij niet gezien. Aan mijn lijf geen polonaise. Ik ga gewoon voor het samen wonen en heel veel seks. Ik hoop trouwens dat Ebru daar mee akkoord wil gaan. Maar om even terug te komen op het antwoord wat ik eigenlijk zou gaan geven. Ik wil dat Ebru Umar mijn geliefde gaat worden. Eigenlijk wil ik niets liever dan dat Ebru Umar mijn geliefde gaat worden. Ik wil dat ik over een maand of wat hier op mijn blog kan schrijven hoe geweldig Ebru Umar is.
Hierbij verklaar ik dus officieel de liefde aan Ebru Umar.
Vrede op aarde.
zondag 30 januari 2011
Geef nooit je hart aan een vrouw
Geef nooit je hart aan een vrouw. Iedere man weet dat hij zich zo boos kan maken, omdat z’n vriendin weer een keer iets belangrijks is kwijt geraakt. Elke man herinnert zich wel een woordenwisseling met zijn vrouw als ‘waar ligt …., schat’ ‘weet ik niet lieverd. Jij hebt ze als laatst gehad’ ‘Nee liefje, ik heb ze gisteren aan jou gegeven.’ ‘Oh, zoek dan beter. Ik weet ook niet alles’ Deze woordenwisselingen komen in de beste relatie voor. Je geeft iets aan je vrouw of vriendin en daarna verdwijnt het als sneeuw voor de zon. Waar jij dan ook nog eens de schuld van krijgt. Daarna vind je het waarschijnlijk wel weer terug. Kapot, vies of onbruikbaar. Zo is het ook met je hart. Je geeft het aan een vrouw en vraagt haar er voor te zorgen. Na een week of drie vindt zij dat niet meer zo’n heel goed idee en probeert het terug te geven. En dan begint het probleem. Ze geeft het terug en ze laten altijd dat twijfelmomentje bestaan. Het hart dat je dan uiteindelijk terug krijgt is inderdaad vies, gebroken en tijdelijk niet te gebruiken. Het voordeel van mannen is dat ze altijd nog een penis hebben die ze nog wel kunnen gebruiken.
Het was niet heel lang geleden en ik leerde een lief en mooi meisje kennen. Na vele misstappen in mijn leven dacht ik ‘ja ja, ik heb nu eindelijk de goede te pakken.’ Na niet al te veel moeite had ik alles van haar wat ik wilde. Liefde, telefoonnummers en haar ping. Het was leuk en gezellig en we gingen daten. De date stelde niet veel voor. Een kusje hier, een kusje daar, maar we hadden het fijn samen. Mijn geluk kon niet op. Ik droomde over trouwen met haar. Ik droomde over kindjes krijgen met haar. Ik droomde over vakanties met haar. En ik droomde over haar. Het meisje was niet te omschrijven als een typisch Rachid meisje. Ze was anders. Ze was liever. Ze was fragieler. Ze was schattiger. En ze was net even anders. In mijn roerige leven was dit de stabiele factor die ik nodig had. Niet dat ik haar alleen als stabiele factor wilde gebruiken. Ik gaf oprecht om haar. En ik doe niet zo heel veel dingen oprecht. Voor mij was dit dus een stap in de goede richting. Ik voelde me gelukkig. De hele nacht bellen met haar en ’s ochtends vroeg brak naar werk of college zonder dat het pijn deed. Het leven voelde goed. Alles deed ik lachend. Hand in hand liepen we de wereld tegemoet. We waren al opzoek naar kindernamen, huisjes in Utrecht en een vakantie aan het boeken.
Uiteindelijk had ze mij zo ver. De woorden ‘als je iets met mij wilt, dan moet je wel serieus zijn’ nam ik goed op. Ik besloot om mij dan maar serieus te gedragen. Ze wilde trouwen, dan regel ik dat. Ik ben de moeilijkste niet. Langzaam begon ik mij voor te bereiden op een huwelijk en ik was stiekem al lijstjes aan het maken. Als bruidsauto wilde ik een grote dikke dure auto. Maakte niet zo veel uit of het nou een Bentley of Rolls Royce was. Ik begon hard te sparen. Mijn vrouw verdiende het beste. Het allerbeste was niet eens goed genoeg voor haar. Dus ik moest meer dan het beste regelen. Ik voelde mij een gezegend mens. Ik mocht trouwen met een mooi en lief meisje en we gaven om elkaar. We gaven veel om elkaar. We aten samen lekker. We dronken samen. We liepen hand in hand door centra van steden. Het leven was optimaal genieten. Ik zag zo veel meisjes. Maar niemand was mooier dan zij. Ik zag zoveel meisjes. Maar niemand kon tippen aan haar. Ik zag zoveel meisjes. Maar er was er geen één beter dan de mijne. Of ze mij nou uitschold of naar mij lachte, alles was mooi. Uitschelden deed ze overigens niet, anders had ik haar moeten slaan.
Tot op de dag des kuttigheid. Deze dag zal ik nooit meer vergeten. Ze deed al een paar dagen vreemd. En nu is vreemd een beetje een raar begrip. Maar geloof mij dat als ik zeg vreemd, dat het ook vreemd was. De dag er voor belden we nog even. Het werd geen nacht lang. Het werd een kleine tien minuutjes, waarin ze herhaaldelijk haar gedachten liet afdwalen. De dag erna vroeg ik het haar maar recht op de vrouw af. Ik wou dat ik het nooit gedaan had. Er kwam een relaas van een dikke tien minuten over haar gevoelens voor mij. Ik heb altijd een beetje hekel aan die ellen lange verhalen. Dump me of blijf bij me. Geef mij één goede reden en ik ben een tevreden mens met een gebroken hart. Voor mij maakt het niet veel uit. Ik heb even een gebroken hart. Denk even aan alle mooie momenten die we samen hadden. Luister een liefdesliedje of tien. Ik slaap een nachtje kut. De dag erna voel ik mij ook nog niet helemaal top. Mijn grappen zijn wat minder scherp dan andere dagen. Uiteindelijk lieverd, ben jij degene die het met een minder exemplaar moet gaan uithouden. Ik kom echt wel weer aan de vrouw. Jij komt ook echt wel weer aan de man. Ik weet zelfs zeker dat jij een man treft. Een knappe ook. En vast ook heel lief. Alleen stiekem zul je hem altijd met mij vergelijken. In het begin zou je best tevreden zijn. Tot op de dag dat je weer iets over mij hoort, leest of ziet. Je ziet mij met de vrouw die het wel begreep. Die nu gelukkig mijn arm vast mag houden. Je zult nu denken: wat een arrogantie. Dat is het misschien ook wel. Toch zal dit stukje ooit bij je boven komen drijven.
Lieverd, ik wens je veel succes. Ik weet zeker dat het goed gaat komen. Misschien vernoem ik één van mijn kinderen wel naar jou. Moet mijn vrouw het wel een mooie naam vinden. Ik zelf heb eigenlijk ook andere namen in gedachten. En om nou een dochter naar je te noemen gaat eigenlijk ook wel wat ver. Oké, ik vernoem mijn dochter dus niet naar je. Ik zal af en toe nog aan je denken. Ik stuur je af en toe nog wel een berichtje. Je hoeft mij niets te vertellen. Je hoeft mij ook niet te zeggen dat je gaat verloven of trouwen. Ik word daar alleen maar agressief van. En een agressieve Rachid is niet aan te raden. Ik wens je nogmaals al het geluk van de wereld toe. Als je man over een paar jaar niet meer voor je kan zorgen, kun je altijd bij mij aan kloppen om vijftig euro te lenen. Geloof me, ik kan het missen.
Het was niet heel lang geleden en ik leerde een lief en mooi meisje kennen. Na vele misstappen in mijn leven dacht ik ‘ja ja, ik heb nu eindelijk de goede te pakken.’ Na niet al te veel moeite had ik alles van haar wat ik wilde. Liefde, telefoonnummers en haar ping. Het was leuk en gezellig en we gingen daten. De date stelde niet veel voor. Een kusje hier, een kusje daar, maar we hadden het fijn samen. Mijn geluk kon niet op. Ik droomde over trouwen met haar. Ik droomde over kindjes krijgen met haar. Ik droomde over vakanties met haar. En ik droomde over haar. Het meisje was niet te omschrijven als een typisch Rachid meisje. Ze was anders. Ze was liever. Ze was fragieler. Ze was schattiger. En ze was net even anders. In mijn roerige leven was dit de stabiele factor die ik nodig had. Niet dat ik haar alleen als stabiele factor wilde gebruiken. Ik gaf oprecht om haar. En ik doe niet zo heel veel dingen oprecht. Voor mij was dit dus een stap in de goede richting. Ik voelde me gelukkig. De hele nacht bellen met haar en ’s ochtends vroeg brak naar werk of college zonder dat het pijn deed. Het leven voelde goed. Alles deed ik lachend. Hand in hand liepen we de wereld tegemoet. We waren al opzoek naar kindernamen, huisjes in Utrecht en een vakantie aan het boeken. Uiteindelijk had ze mij zo ver. De woorden ‘als je iets met mij wilt, dan moet je wel serieus zijn’ nam ik goed op. Ik besloot om mij dan maar serieus te gedragen. Ze wilde trouwen, dan regel ik dat. Ik ben de moeilijkste niet. Langzaam begon ik mij voor te bereiden op een huwelijk en ik was stiekem al lijstjes aan het maken. Als bruidsauto wilde ik een grote dikke dure auto. Maakte niet zo veel uit of het nou een Bentley of Rolls Royce was. Ik begon hard te sparen. Mijn vrouw verdiende het beste. Het allerbeste was niet eens goed genoeg voor haar. Dus ik moest meer dan het beste regelen. Ik voelde mij een gezegend mens. Ik mocht trouwen met een mooi en lief meisje en we gaven om elkaar. We gaven veel om elkaar. We aten samen lekker. We dronken samen. We liepen hand in hand door centra van steden. Het leven was optimaal genieten. Ik zag zo veel meisjes. Maar niemand was mooier dan zij. Ik zag zoveel meisjes. Maar niemand kon tippen aan haar. Ik zag zoveel meisjes. Maar er was er geen één beter dan de mijne. Of ze mij nou uitschold of naar mij lachte, alles was mooi. Uitschelden deed ze overigens niet, anders had ik haar moeten slaan.
Tot op de dag des kuttigheid. Deze dag zal ik nooit meer vergeten. Ze deed al een paar dagen vreemd. En nu is vreemd een beetje een raar begrip. Maar geloof mij dat als ik zeg vreemd, dat het ook vreemd was. De dag er voor belden we nog even. Het werd geen nacht lang. Het werd een kleine tien minuutjes, waarin ze herhaaldelijk haar gedachten liet afdwalen. De dag erna vroeg ik het haar maar recht op de vrouw af. Ik wou dat ik het nooit gedaan had. Er kwam een relaas van een dikke tien minuten over haar gevoelens voor mij. Ik heb altijd een beetje hekel aan die ellen lange verhalen. Dump me of blijf bij me. Geef mij één goede reden en ik ben een tevreden mens met een gebroken hart. Voor mij maakt het niet veel uit. Ik heb even een gebroken hart. Denk even aan alle mooie momenten die we samen hadden. Luister een liefdesliedje of tien. Ik slaap een nachtje kut. De dag erna voel ik mij ook nog niet helemaal top. Mijn grappen zijn wat minder scherp dan andere dagen. Uiteindelijk lieverd, ben jij degene die het met een minder exemplaar moet gaan uithouden. Ik kom echt wel weer aan de vrouw. Jij komt ook echt wel weer aan de man. Ik weet zelfs zeker dat jij een man treft. Een knappe ook. En vast ook heel lief. Alleen stiekem zul je hem altijd met mij vergelijken. In het begin zou je best tevreden zijn. Tot op de dag dat je weer iets over mij hoort, leest of ziet. Je ziet mij met de vrouw die het wel begreep. Die nu gelukkig mijn arm vast mag houden. Je zult nu denken: wat een arrogantie. Dat is het misschien ook wel. Toch zal dit stukje ooit bij je boven komen drijven.
Lieverd, ik wens je veel succes. Ik weet zeker dat het goed gaat komen. Misschien vernoem ik één van mijn kinderen wel naar jou. Moet mijn vrouw het wel een mooie naam vinden. Ik zelf heb eigenlijk ook andere namen in gedachten. En om nou een dochter naar je te noemen gaat eigenlijk ook wel wat ver. Oké, ik vernoem mijn dochter dus niet naar je. Ik zal af en toe nog aan je denken. Ik stuur je af en toe nog wel een berichtje. Je hoeft mij niets te vertellen. Je hoeft mij ook niet te zeggen dat je gaat verloven of trouwen. Ik word daar alleen maar agressief van. En een agressieve Rachid is niet aan te raden. Ik wens je nogmaals al het geluk van de wereld toe. Als je man over een paar jaar niet meer voor je kan zorgen, kun je altijd bij mij aan kloppen om vijftig euro te lenen. Geloof me, ik kan het missen.
Vriendschap
Vrienden
Na de vraag ‘maar we kunnen dan toch gewoon vrienden blijven?’ Wil ik ook heel vaak antwoorden met een wedervraag. Ook al is dat heel erg onbeleefd. Ik wil altijd vragen ‘mag ik je dan ook neuken?’ Ik ga het voor eens en voor altijd proberen uit de wereld te helpen. Dames, als een man jullie leuk vindt, geniet van de aandacht, geniet van de momenten. Willen jullie dat niet en wees dan duidelijk. Dus niet kiezen voor de vrienden blijven optie. Heel simpel. Je zegt gewoon:” Sorry, het gaat niets worden tussen ons mijn slipje kom je niet in we kunnen af en toe met elkaar praten en geniet er van.” Dan is het volkomen duidelijk. Een meisje waar ik mij nacht in nacht uit op aftrek, daar kan ik geen vrienden mee zijn. Daar wil ik mee het bed in duiken of wilde seks mee hebben boven op een keukentafel. Ik wil absoluut niet horen hoe verliefd je bent op een ander. Ik wil al helemaal geen foto’s zien van je nieuwe vriendje. Ook wil ik niet weten dat je nieuwe schoenen heb gekocht of dat je zo moe bent van je werk of school. Ik wil met je naar bed. Er zijn ook maar weinig vrouwen met wie ik een normaal gesprek kan voeren. Dit ligt niet aan mij. Mannen en vrouwen liggen gewoon niet op één lijn. Mannen denken aan heel andere dingen dan vrouwen. En ik wil met mijn vrienden praten over dingen waar ik aan denk. Mannen genieten ook van heel andere dingen dan vrouwen. En ik wil met mijn vrienden praten over dingen waar ik van geniet.
De vraag: Wil je als vrouw nooit meer aan mij vragen of ik vrienden wil blijven? Het antwoord kennen jullie nu namelijk al: NEE DAT WIL IK NIET! Ik wil gewoon met een vrouw nachtenlang seks hebben. Ik wil met een vrouw zoenend in slaap vallen. Ik wil met een vrouw alle dingend doen die ik juist niet met mijn vrienden kan doen. En ik wil met mijn vrienden alle dingen doen die ik met een vrouw niet kan doen. Vandaar dat ik met een vrouw geen vrienden kan zijn.
Het is natuurlijk ook gewoon echt iets vrouwelijks. Als jullie geen seks met ons willen tijdens een relatie is het de hoofdpijn. En als jullie geen relatie willen dan willen jullie wel vrienden blijven. Wat een onzin smoesjes zeg. En dan maar klagen dat mannen nooit eerlijk zin een relatie. Een man hoeft niet eerlijk te zijn. Als een man achter je aan loopt dan wil hij een relatie met je. En als hij een relatie met je wilt dan wilt hij met je naar bed. Zo simpel is het leven. Zo simpel is een man. Dat jullie dat nou niet begrijpen is jullie probleem. Maar gewoon een vriendschap is dus geen optie. Moge dat duidelijk zijn!
Volgens mij speek ik niet alleen voor mijzelf, maar voor heel veel mannen als ik zeg dat ik de zin ‘maar we kunnen toch gewoon vrienden blijven?’ haat. Als je een vrouw of meisje heel erg leuk vindt of zelfs verliefd bent dan is vrienden blijven geen optie. Vrienden met een vrouw zijn is in ieder geval iets wat niet echt cool is. De meeste mannen die vrienden zijn met een vrouw die zijn homoseksueel. Als ik met een mooie vrouw bevriend ben denk ik stiekem toch wel hoe mijn lippen de haren aanraken. En als ik dan met haar winkel dan wil ik toch liever zien hoe ze er uit ziet zonder die nieuwe broek, dan met die nieuwe broek aan. Het is niet zo dat ik elke vrouw wil bespringen die ik ontmoet. Eigenlijk wel. Het gaat er alleen om dat als ik verliefd op je ben of ik vind je leuk dan wil ik geen vriendjes met je zijn. Het is inderdaad een mooie optie om dan vriendjes te worden. Maar nee, dat wil ik dan dus niet. En buiten het wil gedeelte ik kan het ook gewoon niet. Mijn hormonen laten het niet toe om vrienden met een vrouw te zijn. De vraag is dan ook geheel overbodig.
Na de vraag ‘maar we kunnen dan toch gewoon vrienden blijven?’ Wil ik ook heel vaak antwoorden met een wedervraag. Ook al is dat heel erg onbeleefd. Ik wil altijd vragen ‘mag ik je dan ook neuken?’ Ik ga het voor eens en voor altijd proberen uit de wereld te helpen. Dames, als een man jullie leuk vindt, geniet van de aandacht, geniet van de momenten. Willen jullie dat niet en wees dan duidelijk. Dus niet kiezen voor de vrienden blijven optie. Heel simpel. Je zegt gewoon:” Sorry, het gaat niets worden tussen ons mijn slipje kom je niet in we kunnen af en toe met elkaar praten en geniet er van.” Dan is het volkomen duidelijk. Een meisje waar ik mij nacht in nacht uit op aftrek, daar kan ik geen vrienden mee zijn. Daar wil ik mee het bed in duiken of wilde seks mee hebben boven op een keukentafel. Ik wil absoluut niet horen hoe verliefd je bent op een ander. Ik wil al helemaal geen foto’s zien van je nieuwe vriendje. Ook wil ik niet weten dat je nieuwe schoenen heb gekocht of dat je zo moe bent van je werk of school. Ik wil met je naar bed. Er zijn ook maar weinig vrouwen met wie ik een normaal gesprek kan voeren. Dit ligt niet aan mij. Mannen en vrouwen liggen gewoon niet op één lijn. Mannen denken aan heel andere dingen dan vrouwen. En ik wil met mijn vrienden praten over dingen waar ik aan denk. Mannen genieten ook van heel andere dingen dan vrouwen. En ik wil met mijn vrienden praten over dingen waar ik van geniet.
De vraag: Wil je als vrouw nooit meer aan mij vragen of ik vrienden wil blijven? Het antwoord kennen jullie nu namelijk al: NEE DAT WIL IK NIET! Ik wil gewoon met een vrouw nachtenlang seks hebben. Ik wil met een vrouw zoenend in slaap vallen. Ik wil met een vrouw alle dingend doen die ik juist niet met mijn vrienden kan doen. En ik wil met mijn vrienden alle dingen doen die ik met een vrouw niet kan doen. Vandaar dat ik met een vrouw geen vrienden kan zijn.
Het is natuurlijk ook gewoon echt iets vrouwelijks. Als jullie geen seks met ons willen tijdens een relatie is het de hoofdpijn. En als jullie geen relatie willen dan willen jullie wel vrienden blijven. Wat een onzin smoesjes zeg. En dan maar klagen dat mannen nooit eerlijk zin een relatie. Een man hoeft niet eerlijk te zijn. Als een man achter je aan loopt dan wil hij een relatie met je. En als hij een relatie met je wilt dan wilt hij met je naar bed. Zo simpel is het leven. Zo simpel is een man. Dat jullie dat nou niet begrijpen is jullie probleem. Maar gewoon een vriendschap is dus geen optie. Moge dat duidelijk zijn!
UB40
Wie kent UB40 nou niet?
Tot mijn grote verbazing hoorde ik net dat er mensen op deze aarde rond lopen die nog geen kennis hebben gemaakt met UB40. Dit mogen wij zien als heiligschennis. Ik zie alle mensen tegenwoordig los gaan op achterlijk pompende housebeats. En dan beweren dat ze UB40 niet kennen. En zelfs na het luisteren durven ze nog te zeggen ‘nooit van gehoord’. Dit is een slecht teken. De maatschappij verloedert. Hoe kunnen jullie miljoenen luisteraars demoniseren. We kennen P. Diddy, Jagged Edge, 112 en welk zoetsappig R&B bandje of hard schreeuwende rapper kunnen we nog meer noemen. Ik heb dan ook serieus even een momentje van rust genomen om dit nieuws te kunnen verwerken. UB40 niet kennen. Er werd mij verteld dat er veel mensen die na 1990 geboren zijn, UB40 niet meer kennen. Iets wat ik onmogelijk acht blijkt waar. Ben ik nou zo oud of zijn jullie nou zo onwetend? Ik wil voor eens en voor altijd afrekenen met deze mensen. Vandaar dat ik jullie mensen geboren na 1990 even ga uitleggen wat UB40 is.
UB40 is een in 1978 opgerichte Reggae- en popgroep. De groep is het opgericht in het altijd mooie Birmingham. De naam UB40 hebben ze bedacht, na aanleiding van hun levens voor het maken van muziek. De leden van de band hadden namelijk een uitkering. In Engeland noemen we een werkeloosheidsuitkering ook wel een Unemployment Benefit u ziet de afkorting UB hier al in, en het ging om formuliertje 40. Nu denkt u ‘maar hoe zijn die jongens zonder geld aan de instrumenten gekomen?’ Een goede vraag. De zanger van de band, de wereldberoemde Ali Campbell kreeg in een café, een plek waar veel uitkeringtrekkers de hele dag vertoeven, een ruzie omdat iemand zijn favoriete muziek de grond inboorde. Na deze vechtpartij, waarin onze Ali Campbell bijna zijn linkeroog verloor, kreeg hij een schadevergoeding van 4000 pond. En daar kochten ze dus instrumenten van. Voordat ze ook werkelijk muziek konden maken begonnen ze hun muziek al te promoten. Vanaf 1980 tot en met nu zijn er heel veel albums uitgekomen van onze Britse vrienden. Die een kleurrijke bende vormde aangezien ze niet allemaal van Britse origine zijn. Het is een smeltkroesje van verschillende nationaliteiten. De leden van de band zijn afkomstig uit verschillende landen over de hele wereld zoals; Schotland, Ierland, Jamaica en Jemen. Tijdens de roerige periode die de band meemaakt verdienen ze (terecht) ook enkele nummer 1 noteringen. Met bijvoorbeeld de hit ‘red red wine’ in het jaar 1989.
Helaas blijkt uit mijn constatering, dat na het verlaten van de leadzanger Ali Campbell, de band een beetje op de achtergrond is geraakt. Ze zijn stukken minder bekend. En in Engeland zijn ze met hun laatste cd niet hoger dan een nummer 81 gekomen in de Engelse parade. Ik wil alle lieve lezers vragen UB40 toch maar goed in de gaten houden want de kul die tegenwoordig jullie boxjes uit dreunt, kan niet op tegen de echte muziek die de heren van UB40 maakte. En zonder Ali Campbell nog steeds maken. Ik vind het een grote belediging voor de mannen van UB40 als zij over 10 jaar door niemand meer gekend worden. Ik hoop daarom ook dat jullie je kinderen zullen opvoeden met muziek van UB40 in plaats van met muziek van Akon, Justin Bieber, Justin Timberlake en Britney Spears. Ook Eminem liever niet. Ik wil alleen liever geen ruzie met sommige mensen.
Tot mijn grote verbazing hoorde ik net dat er mensen op deze aarde rond lopen die nog geen kennis hebben gemaakt met UB40. Dit mogen wij zien als heiligschennis. Ik zie alle mensen tegenwoordig los gaan op achterlijk pompende housebeats. En dan beweren dat ze UB40 niet kennen. En zelfs na het luisteren durven ze nog te zeggen ‘nooit van gehoord’. Dit is een slecht teken. De maatschappij verloedert. Hoe kunnen jullie miljoenen luisteraars demoniseren. We kennen P. Diddy, Jagged Edge, 112 en welk zoetsappig R&B bandje of hard schreeuwende rapper kunnen we nog meer noemen. Ik heb dan ook serieus even een momentje van rust genomen om dit nieuws te kunnen verwerken. UB40 niet kennen. Er werd mij verteld dat er veel mensen die na 1990 geboren zijn, UB40 niet meer kennen. Iets wat ik onmogelijk acht blijkt waar. Ben ik nou zo oud of zijn jullie nou zo onwetend? Ik wil voor eens en voor altijd afrekenen met deze mensen. Vandaar dat ik jullie mensen geboren na 1990 even ga uitleggen wat UB40 is.
UB40 is een in 1978 opgerichte Reggae- en popgroep. De groep is het opgericht in het altijd mooie Birmingham. De naam UB40 hebben ze bedacht, na aanleiding van hun levens voor het maken van muziek. De leden van de band hadden namelijk een uitkering. In Engeland noemen we een werkeloosheidsuitkering ook wel een Unemployment Benefit u ziet de afkorting UB hier al in, en het ging om formuliertje 40. Nu denkt u ‘maar hoe zijn die jongens zonder geld aan de instrumenten gekomen?’ Een goede vraag. De zanger van de band, de wereldberoemde Ali Campbell kreeg in een café, een plek waar veel uitkeringtrekkers de hele dag vertoeven, een ruzie omdat iemand zijn favoriete muziek de grond inboorde. Na deze vechtpartij, waarin onze Ali Campbell bijna zijn linkeroog verloor, kreeg hij een schadevergoeding van 4000 pond. En daar kochten ze dus instrumenten van. Voordat ze ook werkelijk muziek konden maken begonnen ze hun muziek al te promoten. Vanaf 1980 tot en met nu zijn er heel veel albums uitgekomen van onze Britse vrienden. Die een kleurrijke bende vormde aangezien ze niet allemaal van Britse origine zijn. Het is een smeltkroesje van verschillende nationaliteiten. De leden van de band zijn afkomstig uit verschillende landen over de hele wereld zoals; Schotland, Ierland, Jamaica en Jemen. Tijdens de roerige periode die de band meemaakt verdienen ze (terecht) ook enkele nummer 1 noteringen. Met bijvoorbeeld de hit ‘red red wine’ in het jaar 1989.
Helaas blijkt uit mijn constatering, dat na het verlaten van de leadzanger Ali Campbell, de band een beetje op de achtergrond is geraakt. Ze zijn stukken minder bekend. En in Engeland zijn ze met hun laatste cd niet hoger dan een nummer 81 gekomen in de Engelse parade. Ik wil alle lieve lezers vragen UB40 toch maar goed in de gaten houden want de kul die tegenwoordig jullie boxjes uit dreunt, kan niet op tegen de echte muziek die de heren van UB40 maakte. En zonder Ali Campbell nog steeds maken. Ik vind het een grote belediging voor de mannen van UB40 als zij over 10 jaar door niemand meer gekend worden. Ik hoop daarom ook dat jullie je kinderen zullen opvoeden met muziek van UB40 in plaats van met muziek van Akon, Justin Bieber, Justin Timberlake en Britney Spears. Ook Eminem liever niet. Ik wil alleen liever geen ruzie met sommige mensen. zaterdag 29 januari 2011
Een tackle van de duivel
De duivel probeert mij onderuit te halen
Elke dag heb ik het gevoel dat de duivel mij achtervolgt. Ik wil van hem ontsnappen, maar ik voel zijn hete adem in mijn nek. Ik probeer te rennen, maar het rennen heeft geen nut. Hoe harder ik ga, hoe harder de duivel mij probeert in te halen. Ik probeer te schreeuwen. Om hulp te schreeuwen. Er is niemand die mij hoort. Ik schreeuw harder en roep tot God. Maar ik ben bang om God erbij te roepen, omdat ik zo veel verkeerde dingen in mijn leven heb gedaan. Ik wil niet laf zijn en na al die slechte daden de hulp van God in roepen. Ik probeer te blijven rennen. Ik kan dit ontvluchten. Zo lang ik maar hard genoeg blijf rennen, kom ik vanzelf weer op de goede weg. Een weg waar de duivel niet in zou kunnen komen. Een weg waar ik mijn rust zal vinden. Een weg die de andere kant op gaat dan de verdoemenis in. En ik begin weer te rennen.
Ik blijf mijzelf dingen verwijten waar ik niks meer aan kan veranderen. Ik blijf mijzelf de schuld geven van dingen die in het verleden zijn gebeurd, waar ik geen schuld aan heb. Ik blijf maar met het gevoel zitten dat ik mijn leven heb verkloot en ik het nooit meer kan verbeteren. Ik reageer mij af op de verkeerde mensen en vul mijn dagen met het ‘versieren’ van meisjes. Ik kan geen genoeg krijgen. Heb ik de mooiste, wil ik de lelijkere versies ook proberen. Heb ik de lelijkere en de mooie, dan wil ik ze alle drie niet meer. En de duivel fluistert mij in dat ik door moet gaan. Ik probeer hem weg te slaan, maar het lukt me niet. Ik begin weer te rennen. Kilometers ren ik. Er zit geen stop op. Wanneer mijn lippen, de lippen van een dame raken hoor ik de stem in mijn hoofd ‘gebruik je tong’. Ik wil niet. Het is fout wat ik doe en dat besef ik. Ik weet dat het fout is. Ik blijf het doen. Ik kan niet stoppen. Ik denk, terwijl ik zoen, aan al de andere meisjes die ik op hetzelfde moment kon zoenen. Ik hoor de duivel lachen. Ik lach er zelf stiekem ook om. Ben ik trots op mijn slechte gedrag? Ik probeer mijn slechte gedrag te ontvluchten en begin weer te rennen.
Buiten adem en kilometers verder weg is het eerste waar ik aan kan denken weer een meisje. Het maakt niet uit welk meisje. Is het Fatima, Dounia, Samira of Natascha. Het maakt mij niet uit. Alles wat ademt wil ik proberen. Dik, dun, paars of blauw. Met een beetje geluk lukt het mij ooit om smurfin te veroveren. Ik blijf maar bezig. Ik kan het niet meer aan. Ik begin te huilen. Ik wil niet huilen. Ik wil normaal doen. Huilen lost niks op. Echte mannen eten geen kaas, maar mogen dus wel huilen. Ik moet niet huilen! Ik moet mijn slechte leven beteren. Waar moet ik beginnen? Lief zijn voor mensen? Dat kan ik bij voorbaat niet. Stoppen met het gebruiken/misbruiken van vrouwen. Ik wil het wel maar hoe kan ik “nee” zeggen tegen al die mooie meiden. Of minder mooie meiden. Ik begin weer te rennen. Ik vlucht weer voor mijn eigen angsten. Ik wil niet falen. Ik wil niet dat iemand zegt dat ik een klootzak ben. Ik wil niet dat iemand zegt dat ik dom ben. Ik moet door rennen. Een onzichtbare hand grijpt me bij mij keel en snijd alle lucht naar mijn longen af. Langzaam voel ik mij duizelig worden en als ik bijna het bewustzijn verlies, gooit diezelfde hand mij weer keihard de realiteit in. Mijn slechte leven. Het leven wat ik op een heel bijzondere manier aan het verpesten ben. Het was de hand van de duivel. En ik begin weer te rennen.
De enige reden om dood te willen, is om mijn moeder te vertellen wat ik haar nog allemaal had willen vertellen. Alleen mijn moeder was een goede vrouw. Zij is op een mooie rustige plek. Zou ik daar ooit komen? De kans dat ik na mijn dood mijn moeder alsnog niet terug zie bestaat. Als ik aan mijn moeder denk, word ik weer overvallen door het gevoel dat het allemaal mijn schuld is. Als ik mij niet slecht had gedragen, had ze dan nog geleefd? Als ik mijn school in één keer goed had gedaan, had ze dan minder stress gehad? Komt kanker wel van stress? Ze had ook last van haar hart. Heeft ze last van haar hart gekregen door mij? Ben ik een slecht mens? De tranen komen er weer aan. Ik voel ze weer komen. Ik mag niet huilen. Ik moet doorgaan. Doorzetten. Ik weet dat ik het kan. Blijf vechten. Ik moet doorgaan. Als ik minder met criminelen om was gegaan, had mijn moeder dan gelukkiger geleefd? Als het niet mijn schuld is dat ze dood is, heb ik haar dan wel gelukkig gemaakt? Ik denk terug aan de voicemail berichten van mijn moeder of ik alsjeblieft thuis wilde komen. Ik wilde alleen maar geld. Geld was het enige wat telde. Ik had niks aan liefde. Is dat de reden dat ik nu elke vrouw met geweld mijn leven in wil sleuren. Omdat ik alsnog de liefde wil inhalen. Moet ik hoe dan ook alsnog liefde krijgen? Ik heb het toch zelf verpest. Ik kan de tranen niet meer bedwingen. En ik begin weer te rennen.
Ik overweeg het om een christen te worden. Wat ik ook doe, ik was mijn handen in onschuld. Jezus is al gestraft voor mijn zonden. Als hij toch eens wist welke zonden ik mij op de hals zou halen, dan had hij wel twee keer nagedacht voor hij dat opschreef. Ik denk dat het woordje ‘zondvloed’ voor mij verzonnen is. De vloed aan zonden die ik in amper vijfentwintig jaar heb weten te behalen. Ik weet niet meer hoe ik er uit moet komen. Het blijft zich op stapelen. Als probleem een naam was geweest, had het mijn tweede naam kunnen zijn. Ik maak problemen en kom alleen maar in problemen. Mijn hart doet pijn. Slapen lukt niet meer. Waar moet ik heen? Ik ben alleen. Ik heb niemand meer om mij heen. Wie wilt mij steunen? Al die meisjes? Kunnen ze mij steunen? Ik ben niet goed voor ze. Waarom zijn ze dan wel goed voor mij? Ze blijven lief voor mij. Zien ze dan niet dat de duivel mij achtervolgt? Zien ze dan niet dat ik een slecht mens ben? Ik wil weer iemand knuffelen. Ik wil liefde voelen. Ik wil mijn hoofd tegen een (vrouwelijke) borstkas aanleggen en huilen. Ik mag niet huilen. Ik ben een man. Mannen huilen niet. Ik kan de tranen niet meer bedwingen. En ik begin te rennen.
Ik houd het niet meer vol. Mijn energie is op. Het rennen lukt niet meer. Ik zie wel wat er gebeurd. Het maakt mij niks meer uit. Ik lach de duivel uit en lach het leven tegemoet. Wat je ook wilt doen! Ik ben sterker en dat weet ik. Ik dans en zing het leven door. Het maakt mij niet meer uit wat er gaat gebeuren. Alles wat ik lief heb, is mij afgenomen, maar ik laat mij niet vellen door wat dan ook. Ik wil niet meer huilen. Ik wil lachen. Ik wil dansen. Ik wil springen. En ik ben gestopt met rennen.
Elke dag heb ik het gevoel dat de duivel mij achtervolgt. Ik wil van hem ontsnappen, maar ik voel zijn hete adem in mijn nek. Ik probeer te rennen, maar het rennen heeft geen nut. Hoe harder ik ga, hoe harder de duivel mij probeert in te halen. Ik probeer te schreeuwen. Om hulp te schreeuwen. Er is niemand die mij hoort. Ik schreeuw harder en roep tot God. Maar ik ben bang om God erbij te roepen, omdat ik zo veel verkeerde dingen in mijn leven heb gedaan. Ik wil niet laf zijn en na al die slechte daden de hulp van God in roepen. Ik probeer te blijven rennen. Ik kan dit ontvluchten. Zo lang ik maar hard genoeg blijf rennen, kom ik vanzelf weer op de goede weg. Een weg waar de duivel niet in zou kunnen komen. Een weg waar ik mijn rust zal vinden. Een weg die de andere kant op gaat dan de verdoemenis in. En ik begin weer te rennen.
Ik blijf mijzelf dingen verwijten waar ik niks meer aan kan veranderen. Ik blijf mijzelf de schuld geven van dingen die in het verleden zijn gebeurd, waar ik geen schuld aan heb. Ik blijf maar met het gevoel zitten dat ik mijn leven heb verkloot en ik het nooit meer kan verbeteren. Ik reageer mij af op de verkeerde mensen en vul mijn dagen met het ‘versieren’ van meisjes. Ik kan geen genoeg krijgen. Heb ik de mooiste, wil ik de lelijkere versies ook proberen. Heb ik de lelijkere en de mooie, dan wil ik ze alle drie niet meer. En de duivel fluistert mij in dat ik door moet gaan. Ik probeer hem weg te slaan, maar het lukt me niet. Ik begin weer te rennen. Kilometers ren ik. Er zit geen stop op. Wanneer mijn lippen, de lippen van een dame raken hoor ik de stem in mijn hoofd ‘gebruik je tong’. Ik wil niet. Het is fout wat ik doe en dat besef ik. Ik weet dat het fout is. Ik blijf het doen. Ik kan niet stoppen. Ik denk, terwijl ik zoen, aan al de andere meisjes die ik op hetzelfde moment kon zoenen. Ik hoor de duivel lachen. Ik lach er zelf stiekem ook om. Ben ik trots op mijn slechte gedrag? Ik probeer mijn slechte gedrag te ontvluchten en begin weer te rennen.
Buiten adem en kilometers verder weg is het eerste waar ik aan kan denken weer een meisje. Het maakt niet uit welk meisje. Is het Fatima, Dounia, Samira of Natascha. Het maakt mij niet uit. Alles wat ademt wil ik proberen. Dik, dun, paars of blauw. Met een beetje geluk lukt het mij ooit om smurfin te veroveren. Ik blijf maar bezig. Ik kan het niet meer aan. Ik begin te huilen. Ik wil niet huilen. Ik wil normaal doen. Huilen lost niks op. Echte mannen eten geen kaas, maar mogen dus wel huilen. Ik moet niet huilen! Ik moet mijn slechte leven beteren. Waar moet ik beginnen? Lief zijn voor mensen? Dat kan ik bij voorbaat niet. Stoppen met het gebruiken/misbruiken van vrouwen. Ik wil het wel maar hoe kan ik “nee” zeggen tegen al die mooie meiden. Of minder mooie meiden. Ik begin weer te rennen. Ik vlucht weer voor mijn eigen angsten. Ik wil niet falen. Ik wil niet dat iemand zegt dat ik een klootzak ben. Ik wil niet dat iemand zegt dat ik dom ben. Ik moet door rennen. Een onzichtbare hand grijpt me bij mij keel en snijd alle lucht naar mijn longen af. Langzaam voel ik mij duizelig worden en als ik bijna het bewustzijn verlies, gooit diezelfde hand mij weer keihard de realiteit in. Mijn slechte leven. Het leven wat ik op een heel bijzondere manier aan het verpesten ben. Het was de hand van de duivel. En ik begin weer te rennen.Ik overweeg het om een christen te worden. Wat ik ook doe, ik was mijn handen in onschuld. Jezus is al gestraft voor mijn zonden. Als hij toch eens wist welke zonden ik mij op de hals zou halen, dan had hij wel twee keer nagedacht voor hij dat opschreef. Ik denk dat het woordje ‘zondvloed’ voor mij verzonnen is. De vloed aan zonden die ik in amper vijfentwintig jaar heb weten te behalen. Ik weet niet meer hoe ik er uit moet komen. Het blijft zich op stapelen. Als probleem een naam was geweest, had het mijn tweede naam kunnen zijn. Ik maak problemen en kom alleen maar in problemen. Mijn hart doet pijn. Slapen lukt niet meer. Waar moet ik heen? Ik ben alleen. Ik heb niemand meer om mij heen. Wie wilt mij steunen? Al die meisjes? Kunnen ze mij steunen? Ik ben niet goed voor ze. Waarom zijn ze dan wel goed voor mij? Ze blijven lief voor mij. Zien ze dan niet dat de duivel mij achtervolgt? Zien ze dan niet dat ik een slecht mens ben? Ik wil weer iemand knuffelen. Ik wil liefde voelen. Ik wil mijn hoofd tegen een (vrouwelijke) borstkas aanleggen en huilen. Ik mag niet huilen. Ik ben een man. Mannen huilen niet. Ik kan de tranen niet meer bedwingen. En ik begin te rennen.
Ik houd het niet meer vol. Mijn energie is op. Het rennen lukt niet meer. Ik zie wel wat er gebeurd. Het maakt mij niks meer uit. Ik lach de duivel uit en lach het leven tegemoet. Wat je ook wilt doen! Ik ben sterker en dat weet ik. Ik dans en zing het leven door. Het maakt mij niet meer uit wat er gaat gebeuren. Alles wat ik lief heb, is mij afgenomen, maar ik laat mij niet vellen door wat dan ook. Ik wil niet meer huilen. Ik wil lachen. Ik wil dansen. Ik wil springen. En ik ben gestopt met rennen.
Koningin Zeef
De zon is buiten het licht, dat het voor ons makkelijker maakt om onze dagelijkse dingen te doen. Natuurlijk ook een bron van warmte. De zon brengt altijd iets vrolijks met zich mee. Dagelijks snakken mensen naar zon. Zodat ze hun schoonheden weer minder kunnen verhullen en zichzelf nog mooier kunnen laten worden. De zon stemt mensen positief. Zelfs Jan Mulder zegt in de lente, met het zonnetje erbij, weleens iets positiefs. Geloof het of niet. Kortom de zon is top. Ik heb goed nieuws. Laat ik nou iets gevonden hebben, waarmee je de hele dag de zon in huis hebt. Zelf noem ik haar graag ‘Koningin Zeef’.
Koningin Zeef is met haar 1.60m meer dan anderhalve meter positieve energie. Meer dan anderhalve meter humor en meer dan anderhalve meter liefde. Elk gesprek met haar eindigt in luid gelach. Of heeft iets vertederends. Op elke foto die je van haar ziet, staat ze met een lach van oor tot oor. Haar motto is: ‘De wereld is mooi’. Voor mijzelf heb ik hem veranderd in: ‘De wereld is mooi en Koningin Zeef nog mooier’. Dat even daar gelaten, is Koningin Zeef ook nog de ideale vrouw om mee te trouwen. Uiteraard krijg je wel een uitgebreide keuring voor je maar in de buurt mag komen van Koningin Zeef.
Koningin Zeef is namelijk, buiten het feit dat ze heel knap is, ook nog eens lief, intelligent, charmant en grappig. Deze combinatie zul je niet vaak tegen komen in een vrouw. Toch heb ik haar gevonden. Dit allemaal in Koningin Zeef. Ze is ook nog een duizendpoot, want ze kan van alles. Door haar schoonheid is ze, samen met haar vriendinnetje, met stip de nummer 1 knapste Funx medewerker. Ze heeft ook nog eens een eigen bedrijf. Er gaat niks boven Koningin Zeef. Via haar eigen bedrijf is Koningin Zeef in te huren, om luid schreeuwende mensen die graag hun mening willen ventileren in toom te houden. Ze bewaart de rust in elke discussie. En kan in ieder debat de orde handhaven. Wie het nu nog steeds niet met mij eens is dat Koningin Zeef, een zogenaamd ‘moordwijf’ is, daar wil ik liever niet meer mee praten. Deze oogverblindende jongedame is, denk ik, één van de meest gezochte in de rubriek: Uit het oog, op www.marokko.nl.
Als afsluiting zou ik graag willen vertellen, dat mocht je erachter komen wie Koningin Zeef is, dit discreet te houden. Het is, aangezien de nu al grote belangstelling voor Koningin Zeef, onbegonnen werk haar bekend te maken. Ik ben gedwongen haar in bescherming te nemen na dit verhaal over haar. Mocht u toch weten wie het is en haar aan willen spreken op straat, vraag eerst toestemming aan haar bodyguards. Ik ben dit ooit een keer vergeten. Heb nog steeds wat last van mijn kaak. Voor ik het vergeet. Het liefst word ik natuurlijk de ‘lover’ van Koningin Zeef, alleen ik heb al mijn geheimen al prijs gegeven. Ik ben daardoor een beetje gedaald in KZ-credits. Ik heb een hele lange weg te gaan voor ik weer een beetje uit de rode cijfers kom. Ik laat mij echter niet uit het veld slaan.
Koningin Zeef is met haar 1.60m meer dan anderhalve meter positieve energie. Meer dan anderhalve meter humor en meer dan anderhalve meter liefde. Elk gesprek met haar eindigt in luid gelach. Of heeft iets vertederends. Op elke foto die je van haar ziet, staat ze met een lach van oor tot oor. Haar motto is: ‘De wereld is mooi’. Voor mijzelf heb ik hem veranderd in: ‘De wereld is mooi en Koningin Zeef nog mooier’. Dat even daar gelaten, is Koningin Zeef ook nog de ideale vrouw om mee te trouwen. Uiteraard krijg je wel een uitgebreide keuring voor je maar in de buurt mag komen van Koningin Zeef. De keuring bestaat uit verschillende onderdelen. Een aanvraag om Koningin Zeef te mogen zien, kan in drievoud naar mij gemaild worden. Graag willen wij bij de aanvraag een zogenaamd bewijs van goed gedrag. Ja, we zijn nu al strenger dan de PVV. Deze keuring is zo streng om verschillende redenen, die we nu nog liever niet bekend maken. Mocht je door de eerste selectie heen komen, dan zou er een ontmoeting met Koningin Zeef plaats vinden. Het spijt mij dat we sommige moeten teleurstellen, maar niet iedereen is geschikt voor Koningin Zeef.
Koningin Zeef is namelijk, buiten het feit dat ze heel knap is, ook nog eens lief, intelligent, charmant en grappig. Deze combinatie zul je niet vaak tegen komen in een vrouw. Toch heb ik haar gevonden. Dit allemaal in Koningin Zeef. Ze is ook nog een duizendpoot, want ze kan van alles. Door haar schoonheid is ze, samen met haar vriendinnetje, met stip de nummer 1 knapste Funx medewerker. Ze heeft ook nog eens een eigen bedrijf. Er gaat niks boven Koningin Zeef. Via haar eigen bedrijf is Koningin Zeef in te huren, om luid schreeuwende mensen die graag hun mening willen ventileren in toom te houden. Ze bewaart de rust in elke discussie. En kan in ieder debat de orde handhaven. Wie het nu nog steeds niet met mij eens is dat Koningin Zeef, een zogenaamd ‘moordwijf’ is, daar wil ik liever niet meer mee praten. Deze oogverblindende jongedame is, denk ik, één van de meest gezochte in de rubriek: Uit het oog, op www.marokko.nl.
Als afsluiting zou ik graag willen vertellen, dat mocht je erachter komen wie Koningin Zeef is, dit discreet te houden. Het is, aangezien de nu al grote belangstelling voor Koningin Zeef, onbegonnen werk haar bekend te maken. Ik ben gedwongen haar in bescherming te nemen na dit verhaal over haar. Mocht u toch weten wie het is en haar aan willen spreken op straat, vraag eerst toestemming aan haar bodyguards. Ik ben dit ooit een keer vergeten. Heb nog steeds wat last van mijn kaak. Voor ik het vergeet. Het liefst word ik natuurlijk de ‘lover’ van Koningin Zeef, alleen ik heb al mijn geheimen al prijs gegeven. Ik ben daardoor een beetje gedaald in KZ-credits. Ik heb een hele lange weg te gaan voor ik weer een beetje uit de rode cijfers kom. Ik laat mij echter niet uit het veld slaan.
zondag 23 januari 2011
Orale bevrediging is kunst
Het oraal bevredigen van een vrouw is kunst. Pure kunst. Kunst waar geen beroemdheid, als bijvoorbeeld Anton Heyboer of Roger Raveel, tegenop kan. Kunst van het eerste uur. Het oraal bevredigen van een vrouw, moet je enkel doen als je de vrouw ook vol passie tot een orgasme kunt laten komen. Het beminnen van een vrouw is eigenlijk al kunst. Je kunt niet iedere idioot een vrouw laten beminnen. Laat staan oraal bevredigen.
Ik zal jullie nu een korte beschrijving geven hoe jullie een vrouw op de juiste manier oraal kunnen bevredigen. Het lijkt heel simpel let echter goed op, zo gemakkelijk is het niet. Als je een schilderij van Mondriaan of Picasso ziet, denk je ook dat kan ik beter, de werkelijkheid blijkt anders. Men neme een vrouw. Bij voorkeur een mooie vrouw. Belangrijk is dat de vrouw haar schaamstreek volledig haar vrij heeft gemaakt. Het oraal bevredigen van een behaarde vrouw is een ander fetisjisme, waar ik me wellicht een andere keer in wil verdiepen. Overigens is het ook belangrijk dat de vagina van de vrouw hygiënisch is. Vele drogisterijen verkopen doekjes van het merk Lactacyd. Als ervaren ‘beffer’ raad ik het aan altijd een pakje van die doekjes bij de hand te hebben. Alvorens jullie de tong tegen de clitoris van de vrouw willen drukken, is het van groot belang haar op haar rug te leggen. Er bestaan andere posities maar die kunnen jullie beter overlaten aan de meer ervaren beffer. Wanneer jullie de vrouw gepositioneerd hebben, schuiven jullie de benen langzaam uit elkaar. Gaat niet als een debiel aan die benen lopen trekken. Vrouwen hebben namelijk ook gevoel. Wanneer jullie de benen uit elkaar hebben geschoven is het belangrijk om te kijken of het hoofd gemakkelijk tussen de benen past. Is dit niet het geval, schuif de benen dan iets verder uit elkaar. Deze tip is van essentieel belang voor de claustrofobische beffer. Wanneer de benen ver genoeg uit elkaar zijn geschoven, tasten jullie de vagina af met jullie (schone) vingers. Voel alles goed na. Het als een speldenknopje aanvoelende bultje in de vagina noemen wij de clitoris. Buk nu naar voren en maak de weg vrij voor jullie tong. Dit doen jullie door de schaamlippen met de vingers iets uit een te duwen, waardoor de tong van een vrije doorgang geniet. Overigens vinden vrouwen het vaak geen enkel probleem de schaamlippen zelf uit elkaar te houden. Zo, nu kan het pas echt beginnen. Begin alvorens jullie je als een wilde stier op de clitoris storten, met het likken van de gehele vagina. Mijn voorkeur gaat uit van beginnen aan de onderzijde en met langzame halen naar boven. Het mag ook andersom. Herhaal dit een keer of tien. Het is belangrijk dat jullie niet gaan tellen. Behoudt de concentratie echt voor het likken. Zodra jullie uit de concentratie raken, gaat het mis. Als jullie tien maal de gehele vagina hebben gelikt, concentreer je dan op de clitoris. Ik raad om zacht rondjes te draaien met de tong over de clitoris. Gebruik absoluut geen geweld. Het begin gaat vooral om de liefde. Ik heb weleens verhalen gelezen waarin ze vertellen dat je het alfabet op moet zeggen tijdens het stimuleren van de clitoris. NIET DOEN! Dit werkt allemaal heel erg afleidend en zal het oraal bevredigen niet bevorderen. Wanneer er een minuut of lekker met de clitoris is gespeeld is het handig om één tot twee vingers de vagina in te laten gaan. Afhankelijk van hoeveel negers de vrouw al heeft gehad, zullen jullie voelen hoeveel vingers er in passen. Na het positioneren van de vinger(s) is opperste concentratie vereist. De vingers moeten veel bewegen in de vagina en tegelijkertijd moet de tong zijn werk blijven doen. Na een tijdje zullen jullie kramp in de mond voelen. Dit is niet iets om je voor te schamen. Een ieder zal dat hebben. Dit is te voorkomen door veel afwisseling. Richten jullie je niet enkel op de tong en de clitoris. Neem de gehele vagina af en toe in de mond zoals jullie een Bigmac in de mond nemen. Bijt er alleen niet op, want dat levert gegarandeerd een blauw oog op en het einde van het genot. Zuig de vagina naar binnen zoals jullie op een waterijsje zuigen. Vol passie en liefde. Het moet voelen of jullie al vochtigheid jullie keelgat in willen zuigen. Als de kramp weg trekt kunnen jullie weer verder gaan met het beroeren van de clitoris. Haal af en toe de vinger(s) uit de vagina. En lik de gehele vagina. Dit heeft meerdere redenen. Vrouwen houden van afwisseling. Dit is vaak terug te vinden in grote hoeveelheid schoenen. Ook verliest een vrouw veel vocht tijdens het oraal bevredigen, dit in combinatie met het speeksel wat vrij komt u jullie monden kan een kliederboel op het bed veroorzaken. Vandaar dat het handig is eens in de twintig minuten de vagina schoon/droog te likken. Als jullie dit een uur vol hebben gehouden en de vrouw is niet tot een orgasme gekomen, zijn jullie slecht bezig geweest en raad ik jullie aan homoseksueel te worden. De vrouw moet binnen het uur schokkend klaar gekomen zijn. In het geval van Marokkaanse vrouwen zal dit onder luid gekreun gebeuren, waarbij zij als het ware het orgasme vol agressie naar buiten stuwt. In het geval van een Nederlandse vrouw zal dit gebeuren met een liefelijk zuchtje, zacht gekreun in haarzelf en een ‘Enorm bedankt, lieverd!’. In het geval van een Turkse vrouw zou dit wat moeilijker te herkennen zijn. Zij zou met een grote glimlach roepen: ‘Klaar!’ Tot slot in het geval een negroïde vrouw heeft u dit zelf gauw genoeg door.
Ik hoop dat ik jullie de kunst van het oraal bevredigen duidelijk heb kunnen maken. Hebben jullie het verhaal niet begrepen, lees het dan gerust nog een keer door. Mocht het u niet lukken wees niet getreurd en breng gerust u vrouw naar mij. Ik zal het voordoen waarna u het in mij bijzijn kan proberen. Overigens zal hier wel een kleine vergoeding tegenover moeten staan. Tarieven en acties zijn te vinden op de website www.debestebeffer.nl, onder het kopje tarieven en acties. Mochten er nog vragen op rijzen na het lezen, schroom u niet mij te mailen. Ik sta geheel open voor alle vragen. Mocht u uw vrouw willen bevredigen samen met mij of in mijn bijzijn is het overigens wel van belang dat uw vrouw gewassen en onthaard is. Bevuilde of behaarde vrouwen kan ik helaas niet in behandeling nemen.
Abonneren op:
Posts (Atom)