Geef nooit je hart aan een vrouw

Geef nooit je hart aan een vrouw. Iedere man weet dat hij zich zo boos kan maken, omdat z’n vriendin weer een keer iets belangrijks is kwijt geraakt. Elke man herinnert zich wel een woordenwisseling met zijn vrouw als ‘waar ligt …., schat’ ‘weet ik niet lieverd. Jij hebt ze als laatst gehad’ ‘Nee liefje, ik heb ze gisteren aan jou gegeven.’ ‘Oh, zoek dan beter. Ik weet ook niet alles’ Deze woordenwisselingen komen in de beste relatie voor. Je geeft iets aan je vrouw of vriendin en daarna verdwijnt het als sneeuw voor de zon. Waar jij dan ook nog eens de schuld van krijgt. Daarna vind je het waarschijnlijk wel weer terug. Kapot, vies of onbruikbaar. Zo is het ook met je hart. Je geeft het aan een vrouw en vraagt haar er voor te zorgen. Na een week of drie vindt zij dat niet meer zo’n heel goed idee en probeert het terug te geven. En dan begint het probleem. Ze geeft het terug en ze laten altijd dat twijfelmomentje bestaan. Het hart dat je dan uiteindelijk terug krijgt is inderdaad vies, gebroken en tijdelijk niet te gebruiken. Het voordeel van mannen is dat ze altijd nog een penis hebben die ze nog wel kunnen gebruiken.

Het was niet heel lang geleden en ik leerde een lief en mooi meisje kennen. Na vele misstappen in mijn leven dacht ik ‘ja ja, ik heb nu eindelijk de goede te pakken.’ Na niet al te veel moeite had ik alles van haar wat ik wilde. Liefde, telefoonnummers en haar ping. Het was leuk en gezellig en we gingen daten. De date stelde niet veel voor. Een kusje hier, een kusje daar, maar we hadden het fijn samen. Mijn geluk kon niet op. Ik droomde over trouwen met haar. Ik droomde over kindjes krijgen met haar. Ik droomde over vakanties met haar. En ik droomde over haar. Het meisje was niet te omschrijven als een typisch Rachid meisje. Ze was anders. Ze was liever. Ze was fragieler. Ze was schattiger. En ze was net even anders. In mijn roerige leven was dit de stabiele factor die ik nodig had. Niet dat ik haar alleen als stabiele factor wilde gebruiken. Ik gaf oprecht om haar. En ik doe niet zo heel veel dingen oprecht. Voor mij was dit dus een stap in de goede richting. Ik voelde me gelukkig. De hele nacht bellen met haar en ’s ochtends vroeg brak naar werk of college zonder dat het pijn deed. Het leven voelde goed. Alles deed ik lachend. Hand in hand liepen we de wereld tegemoet. We waren al opzoek naar kindernamen, huisjes in Utrecht en een vakantie aan het boeken.

Uiteindelijk had ze mij zo ver. De woorden ‘als je iets met mij wilt, dan moet je wel serieus zijn’ nam ik goed op. Ik besloot om mij dan maar serieus te gedragen. Ze wilde trouwen, dan regel ik dat. Ik ben de moeilijkste niet. Langzaam begon ik mij voor te bereiden op een huwelijk en ik was stiekem al lijstjes aan het maken. Als bruidsauto wilde ik een grote dikke dure auto. Maakte niet zo veel uit of het nou een Bentley of Rolls Royce was. Ik begon hard te sparen. Mijn vrouw verdiende het beste. Het allerbeste was niet eens goed genoeg voor haar. Dus ik moest meer dan het beste regelen. Ik voelde mij een gezegend mens. Ik mocht trouwen met een mooi en lief meisje en we gaven om elkaar. We gaven veel om elkaar. We aten samen lekker. We dronken samen. We liepen hand in hand door centra van steden. Het leven was optimaal genieten. Ik zag zo veel meisjes. Maar niemand was mooier dan zij. Ik zag zoveel meisjes. Maar niemand kon tippen aan haar. Ik zag zoveel meisjes. Maar er was er geen één beter dan de mijne. Of ze mij nou uitschold of naar mij lachte, alles was mooi. Uitschelden deed ze overigens niet, anders had ik haar moeten slaan.

Tot op de dag des kuttigheid. Deze dag zal ik nooit meer vergeten. Ze deed al een paar dagen vreemd. En nu is vreemd een beetje een raar begrip. Maar geloof mij dat als ik zeg vreemd, dat het ook vreemd was. De dag er voor belden we nog even. Het werd geen nacht lang. Het werd een kleine tien minuutjes, waarin ze herhaaldelijk haar gedachten liet afdwalen. De dag erna vroeg ik het haar maar recht op de vrouw af. Ik wou dat ik het nooit gedaan had. Er kwam een relaas van een dikke tien minuten over haar gevoelens voor mij. Ik heb altijd een beetje hekel aan die ellen lange verhalen. Dump me of blijf bij me. Geef mij één goede reden en ik ben een tevreden mens met een gebroken hart. Voor mij maakt het niet veel uit. Ik heb even een gebroken hart. Denk even aan alle mooie momenten die we samen hadden. Luister een liefdesliedje of tien. Ik slaap een nachtje kut. De dag erna voel ik mij ook nog niet helemaal top. Mijn grappen zijn wat minder scherp dan andere dagen. Uiteindelijk lieverd, ben jij degene die het met een minder exemplaar moet gaan uithouden. Ik kom echt wel weer aan de vrouw. Jij komt ook echt wel weer aan de man. Ik weet zelfs zeker dat jij een man treft. Een knappe ook. En vast ook heel lief. Alleen stiekem zul je hem altijd met mij vergelijken. In het begin zou je best tevreden zijn. Tot op de dag dat je weer iets over mij hoort, leest of ziet. Je ziet mij met de vrouw die het wel begreep. Die nu gelukkig mijn arm vast mag houden. Je zult nu denken: wat een arrogantie. Dat is het misschien ook wel. Toch zal dit stukje ooit bij je boven komen drijven.

Lieverd, ik wens je veel succes. Ik weet zeker dat het goed gaat komen. Misschien vernoem ik één van mijn kinderen wel naar jou. Moet mijn vrouw het wel een mooie naam vinden. Ik zelf heb eigenlijk ook andere namen in gedachten. En om nou een dochter naar je te noemen gaat eigenlijk ook wel wat ver. Oké, ik vernoem mijn dochter dus niet naar je. Ik zal af en toe nog aan je denken. Ik stuur je af en toe nog wel een berichtje. Je hoeft mij niets te vertellen. Je hoeft mij ook niet te zeggen dat je gaat verloven of trouwen. Ik word daar alleen maar agressief van. En een agressieve Rachid is niet aan te raden. Ik wens je nogmaals al het geluk van de wereld toe. Als je man over een paar jaar niet meer voor je kan zorgen, kun je altijd bij mij aan kloppen om vijftig euro te lenen. Geloof me, ik kan het missen.