De liefde van mijn leven: Ebru Umar

Mijn liefde voor Ebru Umar

Voor ik van start ga zal ik beginnen met een bekentenis. Ik kende Ebru Umar niet voor Twitter. Ze moest een beroemdheid zijn. Ik had alleen nog nooit van haar gehoord. De reden dat ik haar op Twitter ben gaan volgen durf ik ook niet meer te zeggen. Het was gewoon een ingeving. Een helder momentje van mezelf. Ik heb niet heel veel heldere momenten, maar de heldere momenten die ik heb, daar mag ik trots op zijn. Stiekem groeide de liefde voor de tweets van Ebru. Mag ik Ebru zeggen? Ik vind dat ik Ebru mag zeggen. Dagelijks verheugde ik mij op de tweets van Ebru. Als ik even niet in de gelegenheid was om de tweets te lezen dan ging ik ’s avonds alles terug lezen wat ze had getweet over die dag. Dit klinkt misschien lichtelijk obsessed. Dat is het niet. Het is eerder dat je na een drukke werkdag tot rust wilt komen. Wat doe je daarvoor? Inderdaad, dan ga je genieten. Ik genoot van de tweets van Ebru. Ik vond Ebru steeds grappiger worden en mijn aanzien voor haar steeg. Ik kwam er achter dat ze niet alleen een grappige tweep (zo heet dat toch?) maar ook nog eens een bijzonder briljant columniste is. Overigens is ze ook geboren als columniste. Dat is wel grappig om te weten.

Na het angstvallig volgen van elke Ebru-tweet ben ik dus over gegaan op het lezen van haar columns en daarmee is mijn liefde voor Ebru Umar geboren. Ik ga het verder ook niet onder stoelen of banken steken: EBRU UMAR IS TOP EN MEER DAN TOP! Ik kan niets anders zeggen dan wat een topper. Topper gebruik ik alleen voor de allermooiste exemplaren in het vrouwenrijk. Dat ik Ebru dus een topper noem dat zegt veel over Ebru en nog meer over mijn gevoelens voor deze vrouw. Moeiteloos weet ze de ene cynische tweet na de andere tweet het internet op te schieten. En ook zonder enige moeite ramt ze dagelijks enkele briljante columns de bladen in. Ik kon geen genoeg krijgen van Ebru. Ik liep stiekem de Primera in als het niet druk was en kocht dan de Libelle. Ik wilde natuurlijk dat niemand zag dat ik de Libelle kocht. Maar ik wilde geen letter missen van wat Ebru schreef. Het valt mij trouwens op dat mijn Word de naam Ebru niet herkend. Hij zet van die mooie rode streepjes onder haar naam. Dit even daar gelaten. Ik heb mij suf geprakkiseerd hoe ik de mooie Ebru nou kon aanspreken. De eerste paar keer ging even mis. Ik werd genegeerd. Als een geschopte hond droop ik af. Gelukkig kwamen er enkele spreekwoorden in mij op. De aanhouder wint was daar één van. Ik was niet zomaar uit het veld te slaan. En daar was de tweede alweer. Ik vroeg de hulp in van enkele andere medefans en samen probeerde we het nog een keer. Mijn dank gaat hierbij dan ook uit naar Pedro. Bedankt Pedro.

Het duurde niet heel lang en eindelijk kreeg ik het lang verwachtte antwoord van Ebru. Ik deed een dansje. Zong een liedje en ging snel aan de beloofde liefdesmail werken. Nou het werd me er één. Toch had ik niet het gevoel dat ik al mijn liefde in de mail had verwerkt. Het kon beter. Het kon meer. Zo’n prachtige vrouw als Ebru verdient zelfs meer. Ik wil het nu niet te veel romantiseren omdat ik weet dat Ebru daar niet van houdt. Anders had ik hier nu dingen geschreven als ‘Wanneer ik naar haar foto kijk voel ik vlinders in mijn buik’ en ‘Nadat ik Ebru heb gezien, heb ik aan niets anders gedacht dan haar’. Ook al zijn het waarheden. Ik weet dat ik hier mee absoluut niet mee bereik wat ik wil bereiken. Nu vragen jullie je af ‘Maar Rachid, wat wil jij dan bereiken?’ Nou dat is niet heel erg moeilijk. Ik ben eigenlijk stiekem niet zo van het trouwen en kinderen krijgen. Ik wil best voor een vrouw elke avond seks hebben in de hoop dat we dan kindjes kunnen krijgen. En ik vind het helemaal niet erg als er dan een kindje komt. Alleen moet mijn vrouw het dan niet erg vinden dat ik op werkdagen in een ander huis slaap. Kinderen en trouwen dat vind ik allemaal een beetje over datum. Het zou best leuk zijn maar niet mijn ‘cup of tea’. En dat trouw gebeuren vind ik ook allemaal maar een beetje hopeloos veel geld over de balk smijten. Vier jurken, een zaal, een trouwauto en dan nog allemaal mensen die ik amper ken maar graag gratis willen eten de hand schudden. Mij niet gezien. Aan mijn lijf geen polonaise. Ik ga gewoon voor het samen wonen en heel veel seks. Ik hoop trouwens dat Ebru daar mee akkoord wil gaan. Maar om even terug te komen op het antwoord wat ik eigenlijk zou gaan geven. Ik wil dat Ebru Umar mijn geliefde gaat worden. Eigenlijk wil ik niets liever dan dat Ebru Umar mijn geliefde gaat worden. Ik wil dat ik over een maand of wat hier op mijn blog kan schrijven hoe geweldig Ebru Umar is.

Hierbij verklaar ik dus officieel de liefde aan Ebru Umar.

Vrede op aarde.