Daar zat ik dan, verstopt in de inloopkast van onze slaapkamer terwijl ik de vader van mijn vriend vanuit de woonkamer in het berbers hoorde praten.
Ik hoor je denken, waarom zou je je verstoppen in een inloopkast? Nou, omdat zijn ouders tien jaar geleden nog de droom hadden dat mijn vriend met een Marokkaans meisje in het huwelijksbootje zou stappen. Het liefst een mooi Marokkaans meisje, een lief Marokkaans meisje, een Marokkaans meisje dat het huishouden zou doen een Marokkaans meisje dat mooie kinderen zou baren, Marokkaanse kinderen uiteraard. Maar hij koos voor mij. Een Nederlands meisje dat op haar veertiende het huis uit is gegaan, in verschillende crisiscentra heeft gezeten, zich door niemand de wet voor laat schrijven en precies doet waar ze zin in heeft (al pakt dat niet altijd even goed uit, maar dat even daargelaten). En het huishouden? Het is dat het moet, maar gelukkig is vriendjelief iemand die absoluut niet tegen chaos en rommel kan. En laat dit meisje nu ADD hebben. Het feit dat ik leef op chaos dat wist hij toen nog niet.
Zijn ouders wisten nog niet van mijn bestaan af, zijn broertjes en zusjes (mijn vriend is de oudste van de tien kinderen) daarentegen wel. Die kwamen ook heel lief een paar keer per week de meest heerlijke schotels brengen en waarschuwden ons telefonisch als vader naar “ons” huis kwam. Dit is een paar maanden goed gegaan tot die bewuste avond dat ik verstopt in de inloopkast zat. En als ik inloopkast zeg, dan bedoel ik een ruimte van ongeveer 2 bij 1 meter, allesbehalve ruim. Ik weet nog steeds niet wat er gebeurde maar ik zat op mijn hurken en wilde wat gaan verzitten omdat ik niet wist hoelang ik daar nog zou moeten blijven. Ik verloor mijn evenwicht en kwam met mijn hoofd tegen de deur. Helaas werd deze knal ook gehoord in de woonkamer en voordat ik het wist trok de vader de deur open en zag mij op de grond zitten. Er omheen stonden mijn vriend en twee van zijn zusjes, allemaal met grote ogen naar hun vader te kijken om te zien hoe hij zou reageren. Ook ik -die toch niet heel vaak met haar mond vol tanden staat- was even uit het veld geslagen. Ik dacht nu komt het, nu gooit hij die Nederlandse straatmeid uit huis. Maar niets was minder waar. Hij riep in het gebroken Nederlands tegen mijn vriend: ‘behandel jij zo je gasten’ en zei tegen mij ‘sta op en kom mee’. Hij nam me mee naar het ouderlijk huis waar ik werd verwend met zoete thee en allerlei heerlijkheden. Tot op de dag van vandaag gaat dit verhaal rond en wordt er hartelijk om gelachen.
Dit is een gastblog van Bo Vermeulen
Geen opmerkingen:
Een reactie posten